Δόξα τῷ Θεῷ....

Ψαλμός 15ος

8 προωρώμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διαπαντός, 

ὅτι ἐκ δεξιῶν μού ἐστιν, ἵνα μὴ σαλευθῶ. 

9 διὰ τοῦτο ηὐφράνθη ἡ καρδία μου, 

καὶ ἠγαλλιάσατο ἡ γλῶσσά μου, 

ἔτι δὲ καὶ ἡ σάρξ μου κατασκηνώσει ἐπ᾿ ἐλπίδι,

10 ὅτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, 

οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν. 

Μεταγραφή 

8. Ὀμπρός μου εἶχα κι ἤβλεπα πάντα τόν Κύριό μου,

στά δεξιά μου ἤτανε στήριγμα στό πλευρό μου.

9. Γι' αὐτό καί χαίρεται ἡ καρδιά  καί ψηλοπεταρίζει,

κι ἀγάλλεται ἡ γλώσσα μου κι ὅλο ψαλμούς ψελλίζει,

ἀκόμα καί ἡ σάρκα μου ἤρχιξε νά ἐλπίζει,

10. πώς εἰς τόν Ἅδη σά βρεθῶ δέν θά μ΄ ἐγκαταλείψεις,

οὐδέ πιστό σου νά φθαρεῖ ποτές σου δέν θ΄ ἀφήσεις. 

Εὐλοημένη χρονιά...

    Ψ Α Λ Μ Ο Σ  41^ος

           

Ὅπως ἡ ἔλαφος ζητᾶ πηγές νά ξεδιψάσει,

ἴδιο ἡ ψυχή μου σέ ποθεῖ, Θεέ, νά ἡσυχάσει.

3. Τόν Θιό, τόν ζώντα ἀναζητᾶ γιά νά τηνέ δροσίσει·

πότε θά φτάξω νά τόν δῶ, πότε θά μ' ἐλεήσει ;

4. Τά δάκρυα μου ἀντίς ψωμί μερονυχτίς μέ θρέφουν·

πού ΄ναι ὁ Θεό σου ; μέ ρωτοῦν τά μάτια μου ὡς τρέχουν.

5. Ἐτοῦτα συλλογίζομαι κι ἐτσά παρηγοριοῦμαι,

γιατί στό θαυμαστό ναό, τοῦ Θιοῦ, θά ξαναρθοῦμε

καί μέ ψαλτήρια καί φωνές θά τόν δοξολογοῦμε.

6. Γιάντα, ψυχή μου, ὀδύρεσαι, γιάντά ΄σαι λυπημένη ;

γιάντα μέ δέρνεις ὡς δεντρί κι εἶσαι φουρτουνιασμένη ;

Πρόσμενε πάντα τόν Θεό, κι ἐγώ θά τόν δοξάσω·

τόν Θιό μου, τόν σωτήρα μου, δέν θά τόνε ξεχάσω.

7. Ὡς εἶδα τήν κατάντια μου ταράχτηκε ἡ ψυχή μου·

γιατί θυμοῦμαι καί θρηνῶ τή γῆ τοῦ Ἰορδάνη,

τό βουναλάκι, τό Ἑρμών, ἁπού ψηλά δέν φτάνει.

8. Θλίψη μου, θλίψη τσ' ἀκλουθεῖ, κι αὐτές ἄλλες γεννοῦνε,

κι ὅπως οἱ καταρράκτες σου κι οἱ θρήνοι μου γροικοῦνται,

κύματα κι οἱ φουρτοῦνες σου κι ἀπάνω μου ξεσποῦνε.

9. Ὅμως μιά μέρα ὁ Θεός θά ΄ρθεῖ νά μ’ ἐλεήσει,

μιά νύχτα πού θά τόν ὑμνῶ καί θά ΄χω ξαγρυπνήσει,

τῆς ὕπαρξής μου ὁ Θεός τόν πόνο θά γροικίσει. 

10. Τότες θά πῶ στόν Κύριο· προστάτης μου ἐσύ ΄σαι·

γιάντα δέν μέ θυμᾶσαι πιά ; γιάντα στενοχωριοῦμαι

καί ζῶ κι ἀφήνεις τούς ἐχθρούς ἐτσά νά μέ λυποῦνε;

11. Πού βλέπανε τά χάλια μου καί μέ περιγελοῦσαν,

κι ὁλημερίς μοῦ λέγανε καί μέ  περιφρονοῦσαν·

πές μας το, νά τό μάθωμε, ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου;

12. Γιάντα, ψυχή μου, ὀδύρεσαι, γιάντά 'σαι λυπημένη ;

κι ὡς τό δεντρί ταράσσεσαι ἀέρας πού τό δέρνει ;

Πρόσμενε πάντα τόν Θεό, κι ἐγώ θά τόν δοξάζω·

ὁ Θιός μου εἶναι σωτήρας μου πάντοτε θά φωνάζω.

  

Καί τώρα μέ τή σκιά μου, νά πού γίναμε τρεῖς

Ἄν καί τό φεγγάρι δέν ξέρει πῶς νά πίνει

Καί ἀνώφελα μέ ἀκολουθάει ἡ σκιά,

Ἄς κάνουμε γιά λίγο οἱ τρεῖς μας παρέα

Εἶναι ἄνοιξη...

Λί Πό ἤ Λί Πάι (701-762) Κινέζος ποιητής

Κοσμικά συναξάρια...

Κάθε πού πήγαινα στό χωριό μου παρατηροῦσα  τό ἰδιαίτερο σπιτάκι στήν ἄκρα τοῦ κάμπου. Δέν ἐταίριαζε μέ τόν τόπο κι εἶχε πάντα τό παράθυρο καί τήν πορτα του κλειστή. Ρωτώντας τίνος εἶναι ἔμαθα πώς ὁ νοικοκύρης του ἤτανε δεύτερος ξάδερφός μου ἀπό τό σόϊ τοῦ πατέρα του. Οἱ παπποῦδες μας ἀδερφια. Προχθές τόν συνάντησα ἀπέξω μιᾶς καί ὁ ἀμαξωτός περνᾶ ἀπό δίπλα του. Τό ἐπάγγελμα του ἤτανε  μουσικός. Δεξιοτέχνης στό βιολί καί στό κλαρίνο. Εἶχα χρόνια νά τόνε δῶ μά ἐπειδή τά μάτια του εἶχαν τό κόψιμο καί τό μπλέ τοῦ σογιοῦ μας, τόν γνώρισα. Εἶχε καί γένια καί μαλλιά καί θύμιζε ἀσκητή. Σταμάτησα, ἀγκαλιαστήκαμε καί περίσεψε ἡ χαρά μας. Τό αἷμα νερό δέν γίνεται, σκεφτόμουνα. Στή δεύτερη του κουβέντα ξαφνικά μέ ρωτᾶ· Εἶσαι εὐτυχισμένος ξάδερφε ; Δόξα τῷ Θεῷ, καλά εἶμαι, ἀπάντησα ἀμήχανα καθώς ἡ ἐρώτηση δέν ἤτανε τῆς ὥρας. Νά ξαναβρεθοῦμε εἴπαμε φεύγοντας κι εἶχα στόν νοῦ μου τήν ἑπόμενη συνάντηση μας μέ ὄργανα, μιᾶς καί κάποτε παίζαμε στήν μπάντα μαζί· Παίζεις βιολί ἀκόμη ; τονέ ρωτῶ.Τά ΄χω παραιτήσει ξάδερφε κι ἔχω χρόνια νά  τά πιάσω. Καμμιά φορά θωροῦνε τά ὄργανα τά ἐγγόνια μου καί μέ παρακαλοῦνε  νά τούς παίξω, μά δέν τ' ἀγγίζω. λέει. Πῶς κι ἔτσι ξάδερφε ; ξαναρωτῶ ἀπορώντας. Νά, ἡ γυναῖκα μου μέ ζήλευε πού ἔπαιζα ὄργανα κι ἤμουνα εὐτυχισμένος. Ἀρρώστησε κι ὁ γιατρός της μοῦ ΄πε νά τά παραιτήσω. Τά παραίτησα καί δέν ἔχω ὄρεξη νά τά ξαναπιάσω, εἶπε. Κι ἡ γυναῖκα σου πώς εἶναι τώρα ;  Καλά εἶναι, ἀπάντησε. Τότες, ἔξαφνα κάνω τήν ἴδια ἐρώτηση ὅπως τήν ἔκανε κι αὐτός σ' ἐμένα·  Ἐσύ ξάδερφε εἶσαι εὐτυχισμένος ; Ναί, τοῦ λέει. Εὐτυχισμένος εἶμαι. Ἔρχομαι κι ἔχω τό σπιτάκι μου καί ἡσυχάζω, τό περβόλι μου καί τό  ποτίζω κι εἶμαι Γιάννη εὐτυχισμένος. Τό μπλέ μάτια του ἤτανε ἑφτακάθαρα, διάφανα καί γαλανά ὡς τόν οὐρανό. Δόξα τῷ Θεῶ.

28η Ὀκτωβρίου...

Σέ αὐτόν τόν πόλεμο τά ὑποκείμενα δέν ἦταν ἄνθρωποι ἀλλά πάθη. Αὐτά κινοῦσαν τούς ἀνθρώπους καί αὐτά προδιέγραφαν τίς πράξεις τους. Σέ αὐτόν τόν πόλεμο δοκιμάστηκε ἡ ἀνθρωπιά τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτό μαρτυρεῖ ἡ θηριωδία τῶν ἰσχυρῶν, αὐτό ἐπισφραγίζει τό μαρτύριο τῶν λαῶν πού προσπάθησαν νά άντισταθοῦν... Ὅμως, σέ αὐτόν τόν πόλεμο ἀναδείχτηκαν καί ἤρωες· ὄχι γιατί πολέμησαν ἐνάντια στή βία. Αὐτό εἶναι νομοτέλεια.Οὔτε γιατί ὑπερασπίστηκαν τή γῆ τους. Αὐτό εἶναι ἠθική ἐπιταγή. Ἀλλά γιατί ἀψήφησαν τήν νιότη τους χιμώντας σύσσωμοι στόν θάνατο. Κατέθεσαν τήν πιό περιεκτική σέ νόημα πρόταση ζωῆς ὁδεύοντας μέ τήν ἀθωότητα τοῦ ἀγριμιοῦ ἴσια πάνω στόν κίνδυνο ὄχι τόσο ἀπό αἴσθηση ἠρωϊκοῦ καθήκοντος, ὅσο ἀπό αἴσθημα εὐγνωμοσύνης ἀπέναντι στήν ὀμορφιά του, στήν ὀμορφιά τῆς ζωῆς. Αὑτοί ἀνύψωσαν τό νόημα τῆς ζωῆς πέρα ἀπό τήν τραγική συνθήκη τοῦ θανάτου.

Πανηγυρικός πού ἐκφωνήθηκε 
ἀπό τόν Ν. Μακαρόνα, 27.10.15
http://antifono.gr/portal/

Περί συμπαθείας...

Ξημέρωμα κι ἐγώ σκυφτός στό ἐργόχειρο τοῦ Ψαλτηρίου.
Ἀπροετοίμαστος κατεβαίνω στό ἰατρεῖο καί ἀκούω
τόν "Στεναγμό" τοῦ φίλου μου Γιώργη Σιδερῆ 
σέ μουσικές τῶν φίλων του Ὀρφέα καί Μάλαμα. 

Δέν ἄντεξα. Ἄνοιξα τό παράθυρο, 

καί σταμάτησα δεξιά νά περάσει ἡ καταιγίδα.

  Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, 
οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός. 
 ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρός τόν Θεόν τόν ζῶντα· 
πότε ἥξω καὶὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ; 
 ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς 
ἐν τῷ λέγεσθαί μοι καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν· ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου; 
 ταῦτα ἐμνήσθην καὶ ἐξέχεα ἐπ᾿ ἐμὲ τὴν ψυχήν μου.

       
                                                                           Ψαλμός 41ος, 1-2

 Ὅπως ἡ ἔλαφος ζητᾶ πηγές νά ξεδιψάσει,

ποθεῖ σε κι ψυχούλα μου γιά νά καταλαγιάσει.

Τόν Θιό, τόν ζώντα ἀναζητᾶ γιά νά τηνέ δροσίσει·

πότε θά φτάξω νά τόν δῶ, πότε θά μ' ἐλεήσει ;

Τά δάκρυα μου ἀντίς ψωμί μερονυχτίς μέ θρέφουν·

πού ΄ναι ὁ Θεό σου ; μέ ρωτοῦν τά μάτια μου ὡς τρέχουν.

Ἐτοῦτα συλλογίζομαι κι ἐτσά παρηγοριέμαι.

                                                                          Μεταγραφή

                                                   

Τό μελάνι καί τό αἷμα τό ψωμί καί τό κρασί

ὅταν γίνονται χαρμάνι τα κυτάζω κι εἶσαι ἐσύ.

Σκέπασέ με τό χειμώνα κάμε μιά στιγμούλα αἰώνα.

Τή κορώνα τό μαχαίρι τό σπαθί μέ τόν σταυρό

νά τά χάσω νά γλυτώσω μήπως καί σέ ξαναβρῶ.

Σκέπασέ με τό χειμώνα κάμε μιά στιγμούλα αἰώνα.

Σάν ἀέρας τοῦ πελάγους σά δροσούλα τῆς στεριᾶς,

ἔλα πᾶρε μου τή λύπη τή μιζέρια τῆς καρδιᾶς.

Σκέπασέμε τό χειμώνα κάμε μιά στιγμούλα αἰώνα.

                                       Βυζαντικός στεναγμός εὐέλπιδος   Γ. Σιδερῆς

https://www.youtube.com/watch?v=t50QAFI-ymI

Καλημέρα...

Ψαλμός 45ος

2. Ὁ Θεός ἡμῶν καταφυγή καί δύναμις,
βοηθὸς ἐν θλίψεσι ταῖς εὑρούσαις ἡμᾶς σφόδρα. 

3. διὰ τοῦτο οὐ φοβηθησόμεθα ἐν τῷ ταράσσεσθαι τὴν γῆν

 καὶ μετατίθεσθαι ὄρη ἐν καρδίαις θαλασσῶν. 

4. ἤχησαν καὶ ἐταράχθησαν τὰ ὕδατα αὐτῶν, 

ἐταράχθησαν τὰ ὄρη ἐν τῇ κραταιότητι αὐτοῦ. 

     (διάψαλμα). 

5. τοῦ ποταμοῦ τὰ ὁρμήματα εὐφραίνουσι τὴν πόλιν τοῦ Θεοῦ· 

ἡγίασε τὸ σκήνωμα αὐτοῦ ὁ ῞Υψιστος. 

6. ὁ Θεὸς ἐν μέσῳ αὐτῆς καὶ οὐ σαλευθήσεται· 

βοηθήσει αὐτῇ ὁ Θεὸς τὸ πρὸς πρωΐ πρωΐ. 

7. ἐταράχθησαν ἔθνη, ἔκλιναν βασιλεῖαι· 

ἔδωκε φωνὴν αὐτοῦ, ἐσαλεύθη ἡ γῆ. 

8 Κύριος τῶν δυνάμεων μεθ᾿ ἡμῶν, 

ἀντιλήπτωρ ἡμῶν ὁ Θεὸς ᾿Ιακώβ. 

(διάψαλμα). 

9. δεῦτε καὶ ἴδετε τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, 

ἃ ἔθετο τέρατα ἐπὶ τῆς γῆς. 

10. ἀνταναιρῶν πολέμους μέχρι τῶν περάτων τῆς γῆς τόξον 

συντρίψει καὶ συνθλάσει ὅπλον καὶ θυρεοὺς κατακαύσει ἐν πυρί. 

11. σχολάσατε καὶ γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμι ὁ Θεός· 

ὑψωθήσομαι ἐν τοῖς ἔθνεσιν, ὑψωθήσομαι ἐν τῇ γῇ. 

12. Κύριος τῶν δυνάμεων μεθ᾿ ἡμῶν, 

ἀντιλήπτωρ ἡμῶν ὁ Θεὸς ᾿Ιακώβ.

Μεταγραφή

Ὁ Θιός μας εἶναι ἡ δύναμη κι ἡ μόνη ἀπαντοχή μας,

μά στίς θλίψεις τίς πολλές αὐτόςκι ἡ συντρομή μας.

3. Γι' αὐτό δέ θά τρομάξωμε ἡ γῆς ὡς θά ταράσσει

καί τά βουνά ὡς πεταχτοῦν στ' ὠκεανοῦ τά βάθη.

μηδέ κι ἀνέ ΄τά κύματα τῆς θάλασσας βουίξουν,

κι ἀπό τή δύναμη τοῦ Θιοῦ τά ὄρη θά κουνήσουν

Διάψαλμα

5. Μέ ρυάκια καθαροῦ νεροῦ τήν πόλη του ποτίζει·

τό  σκήνωμά του ὁ Ὕψιστος τ΄ ἁγιάζει καί τ' ἀξίζει.

6. Ἀναμεσίς της ὁ Θεός γι' αὐτό δέν θά σαλέψει·

ὡς σηκωθεῖ, πρωί πρωί, βοηθό της θά τόν ἔχει.

7. Ἔθνη πολλά ταράσσουνται καί βασιλειές χαλιοῦνται·

αὐτός φωνιάζει καί ἡ γῆς σαλεύγει καί φοβοῦνται.

8. Τῶν οὐρανῶν ὁ  Κύριος πάντα θά μᾶς στηρίζει,

εἶναι ὁ Θεός τοῦ Ἰακώβ αὐτός πού μᾶς φροντίζει.

 Διάψαλμα

9. Ἐλᾶτε, δέστε τοῦ Θεοῦ τά ἔργα πού ΄χει κάμει,

ὅλα τους εἶναι θαυμαστά μέ κάλλος καί μέ νάμι.

10. Μέχρι τά πέρατα τῆς γῆς τίς ἔχθριτες θά πάψει,

τόξα συντρίβει καί σπαθιά καί φλάμπουρα θά κάψει.

11. ΄Συχάστε γιά νά μάθετε, ὅτι Θεός ἐγώ 'μαι·

στά ἔθνη θά δοξάζομαι, μά καί στή γῆ τιμῶμαι.

12. Τῶν οὐρανῶν ὁ Κύριος πάντοτε μᾶς στηρίζει

εἶναι ὁ Θεός τοῦ Ἰάκωβου αὐτός πού μᾶς φροντίζει.

Σοί εἶπεν ἡ καρδία μου· Κύριον ζητήσω.

ἐξεζήτησέ σε τό πρόσωπόν μου·

τό πρόσωπόν σου, Κύριο ζητήσω.

μή ἀποστρέψεις τό πρόσωπόν σου ἀπ' ἐμοῦ

καί μή ἐκκλίνῃς ἐν ὀργῇ ἀπό τοῦ δούλου σου·

βοηθός μου γενοῦ, μή ἀποσκορακίσῃς με

καί μή ἐγκαταλίπῃς με. ὁ Θεός, ὁ σωτήρ μου.

ὅτι ὁ πατήρ μου καί ἡ μήτηρ μου εγκατέλιπόν με, 

ὁ δέ Κύριος προσελάβετό με.

Σ’ ἐσένα εἶπε ἡ καρδιά· τόν Κύριο γυρεύω. 

ἀναζητῶ σε Κύριε, κι ὡς τό παιδάκι κλαίω,
παντοῦ σκαλίζω νά βρῶ κι ὅλο γιά σένα λέω.

Μήν τά γυρνᾶς τά μάτια σου, μήν μοῦ τά μισοκλείνεις,

ἄσ' τήν ὀργή σου παρα ΄κεῖ, μή κάμεις πώς μ’ ἀφήνεις·

Ἄσ΄ τούς κοράκους νά πεινοῦν καί γίνε ὁ βοηθός μου,

μή μέ ἀφήνεις ἔρημο, σωτήρα, ὁ Θεός μου.

Γιατί κι οἱ δυό γονέοι μου μ' ἔχουνε παραιτήσει,

ὅμως ὁ Κύριος θά ΄ρθεῖ νά μέ προϋπαντήσει.

                                                Ψαλμός 26ος, 8-10

                                     Στόν Γιώργη τόν Νταή, φίλο μου κι ἀδερφό μου...

Φῶς ἰλαρόν...

Ἀτενίζοντας τό ἴδιο τοπίο κάθε μέρα ὥρες πολλές 
καί χρόνια περισσότερα τῆς μισῆς ζωῆς μου, 
νοιώθω πώς εἶμαι μέρος τῆς σύνθεσής του 
κι ἐκεῖνο τῆς ὕπαρξης μου ἀφοῦ μαζί μεγαλώσαμε. 
Χώρια δέν ὑπάρχουμε 
κι ἄν χωριστοῦμε θά εἴμαστε ἀλλιῶς. 

Προφήτης Ἠλίας, Μοχός

Καὶ ἀνεβόησεν Ἠλιού, καὶ εἶπεν· Οἴμοι! Κύριε, ὁ μάρτυς τῆς χήρας, μεθ' ἧς ἐγὼ κατοικῶ μετ' αὐτῆς, σὺ ἐκάκωσας τοῦ θανατῶσαι τὸν υἱὸν αὐτῆς. Καὶ ἐνεφύσησε τῷ παιδαρίῳ τρίς, καὶ ἐπεκαλέσατο τὸν Κύριον, καὶ εἶπε· Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπιστραφήτω δὴ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου τούτου εἰς αὐτό. Καὶ ἐγένετο οὕτω, καὶ ἀνεβόησε, καὶ ἤκουσε Κύριος ἐν φωνῇ Ἠλιού, καὶ ἐπεστράφη ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου πρὸς ἔγκατον αὐτοῦ, καὶ ἔζησε. Καὶ ἔλαβεν Ἠλίας τὸ παιδάριον, καὶ κατήγαγεν αὐτὸ ἀπὸ τοῦ ὑπερῴου εἰς τὸν οἶκον, καὶ ἔδωκεν αὐτὸ τῇ μητρὶ αὐτοῦ, καὶ εἶπεν Ἠλιού· Βλέπε, ζῇ ὁ υἱός σου. Καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ πρὸς Ἠλιού. Ἰδοὺ τοῦτο ἔγνωκα, ὅτι σὺ ἄνθρωπος εἶ τοῦ Θεοῦ, καὶ ῥῆμα Κυρίου ἐν τῷ στόματί σου ἀληθινόν. 

Βασ. 3, 17.24

Ἰούλιος... καταμεσήμερο

Ἀπό τό ἐλάχιστο φτάνεις πιό σύντομα ὁπουδήποτε.

Μόνο πού ΄ναι δύσκολο.

Κι ἀπό τό κορίτσι πού ἀγαπᾶς ἐπίσης φτάνεις, 

ἀλλά θέλεις νά ξέρεις νά τ' ἀγγίζεις ὁπόταν ἡ φύση σου ὑπακούει.

Κι ἀπό τή φύση -

ἀλλά θέλει νά ξέρεις νά τῆς ἀφαιρέσεις τήν ἀγκίδα της.

Όδ. Ἐλύτης, Μικρός Ναυτίλος

Ἁγιοφάραγγο, σπηλαιώδης ναός ἁγίας Κυριακῆς, ἑσπερινός...

Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλῃ τῇ φωνῇ.

Σέ Νυμφίε μου ποθῶ, καί σέ ζητοῦσα ἀθλῶ,

καί συσταυροῦμαι καί συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου·

καί πάσχω διά σέ, ὡς βασιλεύσω σύν σοί,

καί θνήσκω ὑπέρ σοῦ, ἵνα καί ζήσω ἐν σοί· 

ἀλλ' ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τήν μετά πόθου τυθεῖσαν σοι.

Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν.


                                                             Ἀπολυτίκιον τῆς ἁγίας

Ἠρωισμός - Ἁγιότης...

Ἀκούγοντας τόν Μανώλη Γλέζο θαρρῶ πώς μπορῶ νά δώσω κάποια ἐξήγηση γιά τό πέρασμά μου ἀπό τήν ἀριστερά. Τά λόγια ἐτοῦτα μέ συγκινοῦνε καί τώρα ὅπως καί τότες. Νέος μοῦ ἔδωσαν νόημα στή ζωή. Γιά κάθε νεότητα εἶναι ἀρκετά γιατί εἶναι ἀληθινά. Εἶναι  τό κομμάτι τό θρησκευτικό πού κουβαλᾶ ὁ κάθε ἄνθρωπος. Τό φύσημα τοῦ Θεοῦ. Μοῦ φαίνεται πώς καί ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἤτανε τῆς ἴδιας πάστας ἄνθρωπος. Τό ἴδιο μέ συγκινοῦν τά γράμματά του. Μά ἤτανε πιό τυχερός γιατί κατάλαβε  θαρρῶ πώς ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἀγάπη ἔχουν πρόσωπο. Τό ὑποψιάζεται ὅμως καί ὁ ἤρωας Μανώλης Γλέζος.

https://www.youtube.com/watch?v=ZR4VopfD1bo

Καλοκαίρι...

Ἀρίφνητη ἁρμονία

Ἡ θέα ἡ ψυχή

Αἰθεροβόσκει

Θεία ἡ λησμοσύνη

Ἡ χλοερή εὐτυχία

Χάρμα

Ἡ παρουσία

Ἐσύ ἡ ἀνθρωπιά.

Γ. Σαραντάρης

Δόξα σοι ὁ Θεός...

Χορός: Μά πέ μου, μήν προχώρησες πιό πέρ' ἀκόμα ; 

Προμηθέας: Τούς ἔπαυσα στά μάτια ἐμπρός νά ΄χουν τόν χάρο.

Χορός: Πιό γιατρικό γιά τήν ἀρρώστια αὐτή τούς βρῆκες ;

Προμηθέας: Τυφλές ἐλπίδες θρόνιασα μές στήν καρδιά τους.

Χορός: Μεγάλο αὐτό στόν ἄνθρωπο χάρισες κέρδος.

Προμηθέας: Μά ἐξω ἀπ' αὐτά καί τή φωτιά του ΄δωσ' ἀκόμα.

Χορός: Κι ἔχουν τή λαμπερή φωτιά οἱ λιγόζωοι τώρα;

Προμηθέας: Ὅπου πολλές μ' αὐτή θά διδαχτοῦνε τέχνες.

Αἰσχύλος, Προμηθέας Δεσμώτης 249-256

Μετάφρ. Ι. Γρυπάρης

Τό μικρό συναξάρι τῆς Μαρίας...

Ἡ Μαρία γεννήθηκε τό 1880 στό Μοχό Ἠρακλείου. Δεύτερη γυναίκα τοῦ Μανώλη τοῦ Κόκκινου, τοῦ μετοχιανοῦ. Ἡ πρώτη εἶχε πεθάνει. Παντρευτήκανε κι ἄρχισε νά γεννᾶ καί νά μεγαλώνει τά παιδιά τους μαζί μέ τόν Νικόλη, τόν γιό του ἀπό τόν πρῶτο του γάμο. Ἔφερε στόν κόσμο κατά σειρά τόν Μιχάλη, τήν Κατερίνα, τήν Ἐρήνη, τόν Ἀντώνη, τόν Γιάννη, τό Παπαδιώ, μητέρα τῆς Βικτωρίας, τό Καλιώ, κι εἶχε τόν Θεοδωρῆ νά μπουσουλᾶ. Ἤτανε δύσκολο νά θρέψει ὁ βοσκός ἄντρας της τόσα παιδιά κι οἱ δυό κόρες της, οἱ πρῶτες, πήγανε στή Χώρα, στήν Φοινικιά, νά δουλέψουνε νά συντράμουνε τοῦ σπιτιοῦ. Στά σταφύλια, στό τρύγος πηγαίνανε τότες καί κάνανε μεροκάματα. Ἡ Μαρία ἤτανε γαστρωμένη τό ὄγδοο παιδί της καί πῆρε τόν γάϊδαρο,  μιᾶς μέρας δρόμος, νά πάει νά πάρει κάποια ἀπό τά δουλεμένα τῶν κορασίδων της νά ταϊσει τά  μικρότερα. Ὅμως στή Φοινικά εἶχε κουνούπια ἀπό τά ἔλη κι ἀρρώστησε ἡ Μαρία. Ἐλονοσία ἔπαθε. Ἔβρασε στόν πυρετό, φάρμακα, γιατρός δέν ὑπῆρχε καί πέθανε ἐκεῖ πού δουλεύανε οἱ κόρες της στά ξένα. Πῶς νά τήν μισέψουνε νά τήν πᾶνε ὁπίσω στόν τόπο της; Ἦρθε ἀπό τό χωριό ἡ μάνα της, στήν κεφαλή της κάθεται, ὁ ἄντρας της ὁ Μανώλης πού στέκετε στά ζερβά ὡς θωροῦμε. Οἱ κόρες της, οἱ πιό νέες τῆς φωτογραφίας, ἦταν ἐκεῖ σά πέθανε. Ἤρθανε κι οἱ τρεῖς ἀδερφές της, ἀπό δεξά καθιστές, καί δυό ζεγάρια συγγενεῖς καί τήν ξοδιάσανε στόν ἅγιο Δημήτριο στόν Κατσαμπά, προάστιο ἐρημικό, καί τήν θάψανε. Ποῦ, δέν ἔμαθα. Τ' ἀποδέλοιπα παιδιά της, μικιά καθώς ἤτανε τ' ἀφήσανε στό χωριό. Τό 1918 κοιμήθηκε ἡ Μαρία. Αὔγουστος ἤτανε. Φωτογράφος στό χωριό δέν ὑπῆρχε. Φωτογραφίες δικές τους δέν σώζονται. Στό Ἠράκλειο,  φαίνεται γιά νά θυμοῦνται ἔστω καί λείψανο τήν ἀδικοχαμένη, καλέσανε τόν φωτογράφο. Μεγάλος καλλιτέχνης. Οἱ κόρες της μεγαλώσανε τά νήπια. Ὁ Μανώλης δέν ξαναπαντρεύτηκε καί κοιμήθηκε τό 1951, δυό χρόνια πρίν γεννηθῶ. Προχθές στό χωριό μοῦ λέει ἡ ἐγγονή της ἡ Βικτωρία· Θές νά σοῦ δείξω τήν προγιαγιά σου; 

Ὁ Γιάννης, τό πέμπτο παιδί της, ἤτανε ὁ παππούς μου. 
Μανώλης, ἀπό τόν παπποῦ, ὁ πατέρας μου. 
Μανώλης ὁ γιός μου, ἀπό τόν πατέρα μου. 
Τήν μνημόνευα κάθε Σάββατο μέ τούς προπάτορες καί φανερώθηκε. 
Ἑκατόν τριάντα χρόνια μετά. 
Θαυμαστή ἡ ζωή μας !
Θαρρῶ πώς ἐδῶ τελειώνει μιά περίοδος ἱστορίας καί ἀρχίζει μιά ἄλλη. 
Δόξα οι ὁ Θεός.

...Δέν ξέρω γιατί, μά θυμήθηκα τήν εἰκόνα τοῦ θρήνου...
Ἀρχοντιά καί στόν θάνατο ρέ παιδί μου...

Αἰωνία της ἡ μνήμη...

Δόξα σοι ὁ Θεός.....

Κι ὅλα μοιάζαν οὐρανός

και ψωμί σπιτίσιο

ὅλα μοιάζαν οὐρανός 

καί γλυκό γλυκό ψωμί..

                                                                                              Λευτ. Παπαδόπουλος

Τά χελιδόνια ξανάρθανε...

Ἀνακαινίστηκε τό σπίτι μέ χαρά. Ὅμως μέ πόνο 
ψυχῆς χαλάστηκε ἡ χελιδονοφωλιά τῆς αὐλῆς.

Χρόνια πολλά οἱ παρεπήδημοι ἔνοικοί της 
τοῦ δίνανε πνοή καί ζωή καί ἐλπίδα 
ἔστω κι ἄν τό ΄χανε παραιτημένο οἱ κληρονόμοι του.

Θά τό μισήσουνε, σκέφτηκα, καί δέν θά ξαναρθοῦνε. 

................................................

Μά 'κεῖνα ἐπιστρέψανε καί πλάσανε καινούργια

καί κατοικοῦνε στό σπίτι καί κάμανε αὐγά 

καί τά πυρώνουνε νά βγοῦν πεταξαράκια.

Δόξα σοι ὁ Θεός.