ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΛΙΤΑΚΟΙ.......

Ἡ μάνα μου ἡ Μαρία κάθεται πολλές φορές στο ἴσκιο με τις πιπεριές και καθώς δεν μπορεῖ να κάνει πολλά πράματα τρίβει ἕνα ψίχουλο ψωμί ἤ ὅτι ἄλλο φαγώσιμο ἔχει στα χέρια της, και το ρίχνει χάμω, δίπλα στο μυρμίγγι που τυχαίνει να περνὰ δίπλα της. Κι ἔρχονται κι ἄλλοι μελιτάκοι, και τούς ταίζει ὅλους ἡ μάνα μου, και γίνονται οὐρές το πλῆθος τους. Τήν βλέπω ἀπό ἐδῶ που κάθομαι και τῆς φωνάζω. Μα ἤντα κάνεις μάνα…. Ταίζω τούς μελιτάκους, μοῦ λέει. Και θυμήθηκα ὅτι πολλές φορές μιλώντας για τον ἑαυτό της μοὔλεγε. Μωρέ Γιάννη, δεν ἔκανα σε κανέναν κακό στην ζωή μου. Οὖτε μελίτακα δεν ἐσκότωσα. Και θωρῶ τώρα, πῶς ὄχι μόνον δεν ἐσκότωσε, μα τούς φροντίζει κιόλας ὅπως ἐφρόντισε τόσους και τόσους στήν ζωή της. Ναί, ὑπάρχουνε ἀνθρώποι που ταίζουνε ὄχι μόνο ἀνθρώπους μα καί τούς μελιτάκους. Ἡ μάνα μου εἶναι μιά. Δόξα Σοι ὁ Θεός που μοῦ την χάρισε τροφό και μήτρα και ἀγκαλιά, και μοῦ μαθαίνει μέχρι και σήμερο πράματα που δεν μποροῦσα να τα φανταστῶ. Δόξα Σοι ὁ Θεός.