Ὅσο γυρίζει ὁ καιρός θαρρῶ, πῶς συνεχῶς τα ροῦχα μου ἀλλάζουν,

Εἶμαι ντυμένος μοναχός, σαν τον ἀληθινό που δέν φορεῖ τα μαῦρα.

Σαν ἴσκιος νοιώθω που περνᾶ, σαν στάλλα διψασμένου.

Και ξεθωριάζω σαν γραμμή που σβύνει ἡ λαστιχίδα, σιγά σιγά.

Ἔτσι βουβά ἀλλαργαίνοντας κανείς δεν θα μ΄ ἀναζητήξει.

Νά μείνω μόνο ὑπόμνηση, πῶς νά, κάποιος ἐπέρασε μά ἐσβύστηκε κι ἐχάθη

στους ἄλλους τόπους ποὔψαχνε.

Σταυρούλα, σταυρωμένη ἀδελφή, Χριστός Ἀνεστη