Ἡ μάνα μου....

Μπαίνω κάθε πρωί στό δωμάτιο τῆς μάνας μου καί κοιμᾶται βαθειά. Καταλαβαίνει ὅτι κάποιος μπῆκε, μά δέν ξυπνᾶ.  Καί κάθε φορά τά χείλη της ψελλίζουν  νυσταγμένα διάφορα ὀνόματα, πάντα τά ἴδια. Τήν μιά φορά λέει «Μανώλη», τό ὄνομα τοῦ πατέρα μου, τήν ἄλλη «Μπαμπά», καί κάποιες ἄλλες «ἔ Μά», μάνα μου δηλ. Καί περιμένει νά τῆς ἀποκριθεῖ ἐκεῖνος πού μπῆκε. 
Ὁ πατέρας μου ἔχει κοιμηθεῖ  δεκαπέντε χρόνια, ὁ παπποῦς μου πενήντα, καί ἡ γιαγιά μου ὀγδόντα πέντε, ὅσων χρονῶν εἶναι καί ἡ μάνα μου.  
Θεέ μου, τί κουβαλοῦμε μέσα μας ! Κι’ ἐμεῖς, ἀνυποψίαστοι ταξιδεύουνε, ταξιδεύουμε, μή λογαριάζοντας τήν αἰωνιότητα.