ΠΑΝΗΓΥΡΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΑΡΙΝΑΣ..ΒΟΝΗ ΠΕΔΙΑΔΟΣ

Ἡ Ἁγία Μαρίνα στήν Βόνη Πεδιάδος εἶναι μεγάλο προσκύνημα. Ἐκεῖ βαπτίστηκα. Τήν νονά μου τήν λέγανε Μαρίνα.  Στά παιδικά μου χρόνια πηγαίνανε μέ τά γαϊδούρια.  Σχεδόν ἄδειαζε τό χωριό μας. Μιᾶς μέρας δρόμος ἤτανε. Ξεκινούσαμε τήν προπαραμονή τῆς ἑορτῆς ὅταν ἄρχιζε νά δύει ὁ ἦλιος. Ταξιδεύαμε ὅλη  νύχτα. Τό πρωί τῆς παραμονῆς φτάναμε στήν Ἁγία Μαρίνα. Μέ πατανίες (κρητικά φαντά κλινοσκεπάσματα)  ἔστηνανε  σκηνές κάτω ἀπό τίς ἐλιές. Ἀπίστευτο θέαμα. Θυμᾶμαι ζωντανά μιά πάνινη χρωματιστή πολιτεία κάτω ἀπό τίς θεόρατες γερασμένες ἐλιές.  Ἕνα κόσμο μέ τετράγωνα πλουμιστά χωρίσματα. Ἔνοιωθα ἐλάχιστος μπροστά στό μέγεθός του καί εἶχα τήν αίσθηση πώς μποροῦσα νά χαθῶ. Μέναμε συνήθως ἕνα βρἀδυ. Αὐτό πού θυμἀμαι ἐξαιρετικά εἶναι πού ξαφνικά κτυπούσανε οἱ καμπάνες, κι' ἀκούγονταν φωνές καί μιά βουή ταυτόχρονα. Θαῦμα, Θαῦμα ἔκραζαν. Καί τότες  ὅλοι οἱ σκηνίτες προσκυνητές ἔκαναν μετάνοιες στό χῶμα καί σταυροκοπιόντουσαν. Κάποιος ἀσθενἠς εἶχε γίνει καλά. Γιατί στήν Ἁγία Μαρίνα γίνονται πολλά θαύματα ἀκόμα καί τώρα. Τά ἀναπηρικά ἐξαρτήματα ἀσθενῶν  πού φεύγουν ὑγιεῖς γεμίζουν ὁλόκληρα δωμάτια. Πολλά παιδιά βαπτίζονταν στήν Ἁγία Μαρίνα. Τά ἄφηναν οἱ γονεῖς τους μπροστά στήν είκόνα της καί ὅποιος ἤθελε γινότανε ὁ ἀνάδοχός τους.Ἤτανε τά ταμένα στήν Ἁγία.

Ὅλοι οἱ χωριανοί ἐπέστρεφαν παρέα. Τραγούδια, χωρατά, ζέστη, σκόνη. Πάνω στά γαϊδούρια τους, τά στρωμένα μέ τίς πατανίες.  Οἱ ὑπόλοιποι χωριανοί περίμεναν στήν εἴσοδο τοῦ χωριοῦ, στό Μέγα Χαράκι νά πάρουνε ἄρτο καί ζαχαρωτές μαντηνάδες ἀπό τούς προσκυνητές τό βράδυ, ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς.

Χρόνοι πολλοί περάσανε καί ἡ Ἁγία Μαρίνα θεραπεύει ἀκόμη πολύ κόσμο. Πλῆθος ἀμέτρητο, θάλασσα ὁλόκληρη, μαζεύεται στήν χάρη της. 

Ἀξιώθηκα νά πάω στόν ἐσπερινό μετά ἀπό σαράντα χρόνια. 

Τί περίεργος ὁ χρόνος Κύριέ μου.......

Ἁγία Μαρίνα. 1955 Ὁ πατέρας μου μέ κρατᾶ στά πόδια του, , ἡ μάνα μου,
τό Φωτεινάκι, ἀδερφή τῆς γιαγιᾶς μου, ὁ Θεῖος μου ὁ Μιχάλης,
καἰ ἡ γυναῖκα του ἡ Παυλίνα ἀπό τήν Κέρκυρα.
Ἀκόμα ζεῖ ἡ μάνα μου κι' ἐγώ.
Δόξα σοι ὁ Θεός.