Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

Τό μικρό συναξάρι τῆς Μαρίας...







Ἡ Μαρία γεννήθηκε τό 1880 στό Μοχό Ἠρακλείου. Δεύτερη γυναίκα τοῦ Μανώλη τοῦ Κόκκινου, τοῦ μετοχιανοῦ. Ἡ πρώτη εἶχε πεθάνει. Παντρευτήκανε κι ἄρχισε νά γεννᾶ καί νά μεγαλώνει τά παιδιά τους μαζί μέ τόν Νικόλη, τόν γιό του ἀπό τόν πρῶτο του γάμο. Ἔφερε στόν κόσμο κατά σειρά τόν Μιχάλη, τήν Κατερίνα, τήν Ἐρήνη, τόν Ἀντώνη, τόν Γιάννη, τό Παπαδιώ, μητέρα τῆς Βικτωρίας, τό Καλιώ, κι εἶχε τόν Θεοδωρῆ νά μπουσουλᾶ. Ἤτανε δύσκολο νά θρέψει ὁ βοσκός ἄντρας της τόσα παιδιά κι οἱ δυό κόρες της, οἱ πρῶτες, πήγανε στή Χώρα, στήν Φοινικιά, νά δουλέψουνε νά συντράμουνε τοῦ σπιτιοῦ. Στά σταφύλια, στό τρύγος πηγαίνανε τότες καί κάνανε μεροκάματα. Ἡ Μαρία ἤτανε γαστρωμένη τό ὄγδοο παιδί της καί πῆρε τόν γάϊδαρο,  μιᾶς μέρας δρόμος, νά πάει νά πάρει κάποια ἀπό τά δουλεμένα τῶν κορασίδων της νά ταϊσει τά  μικρότερα. Ὅμως στή Φοινικά εἶχε κουνούπια ἀπό τά ἔλη κι ἀρρώστησε ἡ Μαρία. Ἐλονοσία ἔπαθε. Ἔβρασε στόν πυρετό, φάρμακα, γιατρός δέν ὑπῆρχε καί πέθανε ἐκεῖ πού δουλεύανε οἱ κόρες της στά ξένα. Πῶς νά τήν μισέψουνε νά τήν πᾶνε ὁπίσω στόν τόπο της; Ἦρθε ἀπό τό χωριό ἡ μάνα της, στήν κεφαλή της κάθεται, ὁ ἄντρας της ὁ Μανώλης πού στέκετε στά ζερβά ὡς θωροῦμε. Οἱ κόρες της, οἱ πιό νέες τῆς φωτογραφίας, ἦταν ἐκεῖ σά πέθανε. Ἤρθανε κι οἱ τρεῖς ἀδερφές της, ἀπό δεξά καθιστές, καί δυό ζεγάρια συγγενεῖς καί τήν ξοδιάσανε στόν ἅγιο Δημήτριο στόν Κατσαμπά, προάστιο ἐρημικό, καί τήν θάψανε. Ποῦ, δέν ἔμαθα. Τ' ἀποδέλοιπα παιδιά της, μικιά καθώς ἤτανε τ' ἀφήσανε στό χωριό. Τό 1918 κοιμήθηκε ἡ Μαρία. Αὔγουστος ἤτανε. Φωτογράφος στό χωριό δέν ὑπῆρχε. Φωτογραφίες δικές τους δέν σώζονται. Στό Ἠράκλειο,  φαίνεται γιά νά θυμοῦνται ἔστω καί λείψανο τήν ἀδικοχαμένη, καλέσανε τόν φωτογράφο. Μεγάλος καλλιτέχνης. Οἱ κόρες της μεγαλώσανε τά νήπια. Ὁ Μανώλης δέν ξαναπαντρεύτηκε καί κοιμήθηκε τό 1951, δυό χρόνια πρίν γεννηθῶ. Προχθές στό χωριό μοῦ λέει ἡ ἐγγονή της ἡ Βικτωρία· Θές νά σοῦ δείξω τήν προγιαγιά σου; 

Ὁ Γιάννης, τό πέμπτο παιδί της, ἤτανε ὁ παππούς μου. 
Μανώλης, ἀπό τόν παπποῦ, ὁ πατέρας μου. 
Μανώλης ὁ γιός μου, ἀπό τόν πατέρα μου. 
Τήν μνημόνευα κάθε Σάββατο μέ τούς προπάτορες καί φανερώθηκε. 
Ἑκατόν τριάντα χρόνια μετά. 
Θαυμαστή ἡ ζωή μας !
Θαρρῶ πώς ἐδῶ τελειώνει μιά περίοδος ἱστορίας καί ἀρχίζει μιά ἄλλη. 
Δόξα οι ὁ Θεός.

...Δέν ξέρω γιατί, μά θυμήθηκα τήν εἰκόνα τοῦ θρήνου...
Ἀρχοντιά καί στόν θάνατο ρέ παιδί μου...



Αἰωνία της ἡ μνήμη...





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου