Ἀπό τά πέντε ποιήματα
Νά πέσει φῶς ραφαηλιτικό στά μαλλάκια σου
Καί νά μή γνωρίζω ἄν εἶσαι γιός μου
Κόρη ἤ φάσμα τοῦ ὕπνου μαγικό.
Περιρρέουσα ὀμορφιά ὁμίλησέ μου
Κι ἄς πάει στά κομμάτια τό σῶμα.
ΛΥΜΕΩΝ ΙΙΙ
Δέν εἶχα τίποτα τριγύρω
Μόνο ἡ σάρκα μου ἦταν ἐκεῖ
Κι ἔπεσα καί προσευχόμουν σύγκορμος
Σ' ἔγδερνα κι ἐγδερνόμουν χρόνε ψεύτη
Ὥσπου κατέβηκε ὁ Θεός καί μᾶς σήκωσε
ἕτοιμο κρέας πιά.
Τό χάραμα μᾶς κρέμασε στά τσιγκέλια καί περιμέναμε
ν' ἀνοίξει ἡ ἀγορά.
Ὁ Ἀγέρας εἶναι προσευχή κι ἡ προσευχή μιά ἀνάσα
Γιά ὅλου τοῦ κόσμου τίς κραυγές πού πᾶνε στό χαμό
Παντάνασσα μᾶς καρτερεῖ γλυκύτατη Πατρίδα
Κι ἄς πέσαν οἱ καλύτεροι στόν πιό βαθύ γκρεμνό.
Τό χαμαί
Γ.Δ. ΣΙΔΕΡΗΣ
Ἐκδ. Καστανιώτη 1992
Θυμᾶμαι τό προηγούμενο λεπτό
Μένω στή μέση
Θυμᾶμαι καί τό ἑπόμενο κι ἄς μήν τόχω ζήσει
Αὐτός εἶναι ὁ χρόνος μου
Ὀδοντωτός σπαραγμένος, ὄχι σπαρακτικός.
Τότε γιατί λέω μεμνημένοι τοίνυν κ.λ.π
Τότε γιατί θάλασσες πού δέν ἀντίκρυσα ποτέ
Μέ πνίγουν μέσα σ' ἀνήκουστους στροβίλους
Καί σ' ἀνεκλάλητες σπηλιές.
Γιατί ἀκούω τούς φίλους μου ζῶντες καί τεθνεῶτες
Νά χτυποῦν τά πλακόστρωτα στίς μακρινές τίς γειτονιές
Φωνάζοντας ψηλά πρός τά μπεντένια "ἀνέστη".
Γιατί ξεκλειδώνουν οἱ πόρτες τά βράδυα σάν κλαγγές
Γιατί λέω μεμνημένοι τοίνυν κ.λ.π
κι ἐγώ στή μέση ξέφτι τῆς γλώσσας μου
καί τῆς ποθεινῆς πατρίδας.
Γ. Σιδερής, ἀδημοσίευτο, 2020
Μήν ξεχάσεις κασίγνητε νά μοῦ τηλεφωνεῖς... Χριστός Ἀνέστη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου