ΨΑΛΜΟΣ 41ος
2 .Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπὶ τὰς πηγὰς τῶν ὑδάτων,
οὕτως ἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός σέ, ὁ Θεός.
3. ἐδίψησεν ἡ ψυχή μου πρὸς τὸν Θεὸν τὸν ζῶντα·
πότε ἥξω καὶ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;
4. ἐγενήθη τὰ δάκρυά μου ἐμοὶ ἄρτος ἡμέρας καὶ νυκτὸς
ἐν τῷ λέγεσθαί μοι καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν· ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου;
5. ταῦτα ἐμνήσθην καὶ ἐξέχεα ἐπ᾿ ἐμὲ τὴν ψυχήν μου,
ὅτι διελεύσομαι ἐν τόπῳ σκηνῆς θαυμαστῆς ἕως τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ
ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως καὶ ἐξομολογήσεως ἤχου ἑορτάζοντος.
6. ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου,
καὶ ἱνατί συνταράσσεις με;
ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ·
σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου.
7. πρὸς ἐμαυτὸν ἡ ψυχή μου ἐταράχθη·
διὰ τοῦτο μνησθήσομαί σου ἐκ γῆς ᾿Ιορδάνου
καὶ ᾿Ερμωνιείμ, ἀπὸ ὄρους μικροῦ.
8. ἄβυσσος ἄβυσσον ἐπικαλεῖται
εἰς φωνὴν τῶν καταῤῥακτῶν σου,
πάντες οἱ μετεωρισμοί σου καὶ τὰ κύματά σου ἐπ᾿ ἐμὲ διῆλθον.
9. ἡμέρας ἐντελεῖται Κύριος τὸ ἔλεος αὐτοῦ,
καὶ νυκτὸς ᾠδὴ αὐτῷ παρ᾿ ἐμοί,
προσευχὴ τῷ Θεῷ τῆς ζωῆς μου.
10. ἐρῶ τῷ Θεῷ· ἀντιλήπτωρ μου εἶ·
διατί μου ἐπελάθου;
καὶ ἱνατί σκυθρωπάζων πορεύομαι ἐν τῷ ἐκθλίβειν τὸν ἐχθρόν μου;
11. ἐν τῷ καταθλᾶσθαι τὰ ὀστᾶ μου ὠνείδιζόν με οἱ ἐχθροί μου,
ἐν τῷ λέγειν αὐτούς μοι καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν· Ποῦ ἐστιν ὁ Θεός σου;
12 ἱνατί περίλυπος εἶ, ἡ ψυχή μου;
καὶ ἱνατί συνταράσσεις με;
ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν, ὅτι ἐξομολογήσομαι αὐτῷ·
σωτήριον τοῦ προσώπου μου καὶ ὁ Θεός μου.
Μεταγραφή
Ὅπως ἡ ἔλαφος ζητᾶ πηγές νά ξεδιψάσει,
καί ἡ ψυχή
σου σέ ποθεῖ κι ὁρμᾶ νά σέ χορτάσει.
3. Τόν Θιό τόν
ζώντα ἀναζητᾶ γιά νά τηνέ δροσίσει·
πότε θά φτάξω
νά τόν δῶ, πότε θά μέ ξανοίξει ;
4. Τά δάκρυα
μου ἀντίς ψωμί μερονυχτίς μέ θρέφουν·
πού ΄ναι ὁ
Θεός σου ; μέ ρωτοῦν τά μάτια καθώς τρέχουν.
5. Θυμοῦμαι τα
κι ὀδύρομαι κι ὅμως παρηγοριοῦμαι,
γιατί στόν θαυμαστό ναό, τοῦ Θιοῦ, θά ξαναρθοῦμε
καί μέ
ψαλτήρια κι ἄσματα θά τόν δοξολογοῦμε.
6. Γιάντα, ψυχή μου, ὀδύρεσαι, γιάντά 'σαι λυπημένη ;
γιάντα
μέ δέρνεις ὡς δεντρί κι εἶσαι φουρτουνιασμένη ;
Πρόσμενε
πάντα τόν Θεό, κι ἐγώ θά τόν δοξάσω·
τόν Θιό μου,
τόν σωτήρα μου, δέν θά τόνε ξεχάσω.
7. Ὡς εἶδα τήν
κατάντια μου ταράχτηκε ἡ ψυχή μου·
γιατί θυμοῦμαι
καί θρηνῶ τή γῆ τοῦ Ἰορδάνη,
τό βουναλάκι,
τό Ἑρμών, στά χαμηλά πού φτάνει.
8. Θλίψη μου,
θλίψη τσ' ἀκλουθεῖ, κι αὐτές ἄλλες γεννοῦνε,
κι ὅπως οἱ
καταρράκτες σου κι οἱ θρῆνοι μου γροικοῦνται,
κύματα κι οἱ
φουρτοῦνες σου κι ἀπάνω μου ξεσποῦνε.
9. Ὅμως μιά
μέρα ὁ Θεός θά ΄ρθεῖ νά μ’ ἐλεήσει,
νύχτα, πού θά
τόνε ὑμνῶ καί θά ΄χω ξαγρυπνήσει,
τῆς ὕπαρξής
μου ὁ Θεός τόν πόνο θά γροικίσει.
10. Τότες θά πῶ
στόν Κύριο· προστάτης μου ἐσύ ΄σαι·
γιάντα δέν μέ
θυμᾶσαι πιά ; γιάντα στενοχωριοῦμαι
καί ζῶ κι ἀφήνεις
τούς ἐχθρούς νά μέ καταφρονοῦνε ;
11.
Πού βλέπανε τά χάλια μου καί μέ περιγελοῦσαν,
κι ὁλημερίς
μοῦ λέγανε καί μέ περιφρονοῦσαν·
πές μας το, νά τό μάθωμε, ποῦ εἶναι ὁ Θεός σου;
12. Γιάντα, ψυχή μου, ὀδύρεσαι, γιάντά 'σαι λυπημένη ;
κι ὡς τό
δεντρί ταράσσεσαι ἀέρας πού τό δέρνει ;
Πρόσμενε
πάντα τόν Θεό, κι ἐγώ θά τόν ὑμνήσω·
τόν Θιό μου,
τόν σωτήρα μου, θά τόν δοξολογήσω.
