Εἰς μνημόσυνον

Ἀλλ’ ἐν τῶ φωτί, Χριστέ, τοῦ προσώπου σου, και τῶ γλυκασμῶ τῆς σῆς ὡραιότητος…ἀνάπαυσον την ψυχήν τῆς δούλης σου Σταυρούλας..

Ὁ ἔρωτας με μπέρδεσε και σκλάβο του κρατεῖ με, και δουλευτής του ἐγράφτηκα και με τα κεῖνον εἶμαι

Ἦντα και πώς ἐθέλησα να φύγω ἀπό το βρόχι, ἀπάνω κάτω ἐπά κι ἐκεῖ αὐτός δεμένο τὄχει

κι ἀς ξεμπερδέσω μια μερά σ’ ἄλλη καταμπερδένω και πάντα βρίσκω μπερδεμούς εἰς ὅποιον τόπον πιαίνω

Ὅλπιζα να λησμονηθοῦν οἱ πόνοι που με κρίναν, μα ‘γώ θωρρῶ χειρότεροι και πια βαριά πομείναν

Κι ὅσο μακραίνω ἀπ’ την φωτιά θωρῶ πῶς μπλιά δεν καίει κι ὁ πόθος με χειρότερα ἅρματα με παιδεύει

Αὐτός λαβώνει ἀπό κοντά κι ἀπό μακρά σκοτώνει, κι ὥστε να φεύγω να γλακῶ με τα φτερά με σώνει

Ὁλημερνίς την στόριση γυρίζω που με κρίνει, μοῦ βάνει μες στο λογισμό και κεῖ μοῦ την ἀφήνει.

Ἐρωτόκριτος