Μνήμη κύρ. Ἀλέξανδρου

Εἷς οἰωνός ἄριστος. Ἀλλά τις ἔβαλεν εἰς πρᾶξιν την συμβουλήν τοῦ θειοτάτου ἀρχαίου ποιητοῦ; Ἐκ τῆς παρούσης ἡμῶν γενεᾶς τίς ἠμύνθη περί πάτρης;

Ἠμύνθησαν περί πάτρης οἱ ἄστοργοι πολιτικοί, οἱ ἐκ περιτροπῆς μητρυιοί τοῦ ταλαιπώρου ὤρφανισμένου Γένους, τοῦ «στειρεύοντος πρίν και ἠτεκνωμένου δεινῶς σήμερον» ;

Ἀμυνα περί πάτρης δεν εἶναι αἱ σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι ἐπιστρατεῖαι, οὐδέ τα σκωριασμένης ἐπιδεικτικότητος θωρηκτά. Ἄμυνα περί πάτρης θα ἦτο ἡ εὐσυνείδητος λειτουργία τῶν θεσμῶν, ἡ ἐθνική ἀγωγή, ἡ χρηστή διοίκησις, ἡ καταπολέμησις τοῦ ξένου ὑλισμοῦ και τοῦ πιθηκισμοῦ, τοῦ διαφθείραντος το φρόνημα και ἐκφυλίσαντος σήμερον το ἔθνος, και ἡ πρόληψις τῆς χρεοκοπίας.

Τις ἠμύνθη περί πάτρης;

Και τι πταίει ἡ γλαῦξ, ἡ θρηνοῦσα ἐπί ἐρειπίων; Πταίουν οἱ πλάσαντες τα ἐρείπια. Και τα ἐρείπια τα ἔπλασαν οἱ ἀνίκανοι κυβερνῆται τῆς Ἐλλάδος.

Ὅμως............................

«ἔθνος τοσοῦτον ἔχον περικείμενον νέφος μαρτύρων, τοσούτους μετά σοῦ πρέσβεις προς Θεόν, ἐκ τοῦ αἵματός του και ἐκ τῶν σπλάχνων του, δεν μέλλει ποτέ να ἐγκαταλειφθῆ ὑπό τοῦ Θεοῦ τῶν πατέρων του. Εἴθε ν’ ἀνατείλη ἡ ἡμέρα ἐκείνη ὡς τάχιστα, λεβέντη μου ἀστραπόμορφε και πρῶτε καβαλάρη, Ἅι μου Γιώργη, εἴθε!»

1896