Εὐωδία ἀνθρὠπου μυρίζει........

Μοῦ φαίνεται πώς ὅπου Ζήσανε ἤ Ζοῦνε ἀνθρῶποι, ὁ χῶρος εὐωδιάζει, ἔχει μιά ὀμορφιά ἐξαιρετική, μοναδική, μιά  τέχνη ἀναπανάληπτη πού εἶναι κρυμένη στό εἶναι μας, καί ἀποκαλύπτεται ὅταν ὄντως ζοῦμε. Ἡ ΖΩΗ κολλάει στούς τοίχους και μυρίζουν οἱ πέτρες.

Εἶναι πού ἔχει χαρά και ὁ τόπος,  σάν το λουλούδι πού το ἀγγίζωμε και κάνει ἄνθη την ζεστασιά καί την τρυφερότητα μας.

 Δέν μᾶς ἀρέσει ὁ ἑαυτός μας  γιατί δέν τόν ξέρωμε, φοβούμαστε τό ἀληθινό, καί  θέλουμε να τόν ἀλλάξωμε, να τόν κάνουμε κακέκτυπο τοῦ  πρωτότυπου.Γι’ αὐτό  μοιάζουν   τά σπίτια μας μέ τάφους,  στολισμένους  μέ κτερίσματα ἐντυπωσιασμοῦ. Θυμιζουν αὐτό πού  δέν ἤμασταν, αὐτό πού δέν ζήσαμε. Δεν ὑπάρχει ζωή  στά σπίτια  πλέον, δέν εὐωδιάζουν, τί ἄλλο να δείξουνε τά ἔρημα ;