Ἀκριβά δῶρα..

Μιά δυὀ μέρες  μετά τα Χριστούγεννα μοῦ λέει ἡ μάνα μου.
Ὅλη τήν νύχτα παιδί μου ἐξάνοιγα τήν Παναγία γιατί 'ναι λεχώνα..
Ἐτοῦτα τα ξέρουνε και τα λένε μόνο οἱ εὐλογημένες γυναῖκες, σκέφτηκα.

Τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς μου καθόμασταν στό τζάκι καί τῆς λέω.
Μάνα γιορτάζω αὔριο. Τό ξέρω παιδί μου, νἄναι χίλιοι οἱ χρόνοι σου
και πάλι ἀρχή να βάνουνε, μοῦ λέει. Δέν εἶχα ξακακούσει ἐτούτη τήν εῦχή,
μά σκέφτηκα πώς αἰώνια να ζήσω εὐχότανε.

Πιό βράδυ θύμιασα τόν ἅι  Γιάννη, μύρισε το δωμάτιο, τήν εἶδα πού ἔκανε τόν σταυρό της,
καί μοῦ λέει πάλι Ἐτσά νά μυρίζει ἡ ψυχή σου ὀντέ δά πᾶς στόν παράδεισο παιδί μου.

Δόξα σοι ὁ Θεός