Πότε πότε, μιά στιγμή στήν δύση τοῦ ἤλιου, πέφτει μιά σπαθιά φωτός στό ἴδιο σημεῖο σέ ἕνα ράφι τῆς βιβλιοθήκης μου. Καί φωτίζει μιά πέτρα παλιά, πόσο παλιά δέν ξέρω, πού ἔχει στήν πλευρά της χαραγμένο ἕνα διακοσμητικό μοτίβο. Τό ἔχω δεῖ πολλές φορές, μά κάθε φορά θαρρῶ πώς εἶναι ἡ πρώτη γιατί νοιώθω ἀκριβῶς τήν ἴδια χαρά. Σκέφτομαι πώς ἴσως νά εἶχε φῶς τό χέρι πού τήν σκάλισε καί τήν θωρῶ ἔτσι παράξενα φωτεινή. 
.............................................................................................  
Νομίζω πώς λέξη καλίτερη ἀπό τό  "φῶς" πού νά ἐννοεῖ ὅτι βλέπω, δέν ὑπάρχει.Τί περίεργο πράμα ἡ γλῶσσα τῶν ἀνθρώπων, Θεέ μου.