Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2014

+ AΠΟΚΡΕΩ, Πολυκάρπου, ἐπισκ. Σμύρνης

Μονή Ἀπεζανῶν


Μέ τό Σάββατο τῶν Κεκοιμημένων καί τήν Κυριακή τῶν Ἀπόκρεω ἡ ἐκκλησία ὁλοκληρώνει τήν προετοιμασία μας για τήν  Σαρακοστή. Οἱ λειτουργικοί ὗμνοι προσαρμόζονται στό πνεῦμα τῶν ἡμερῶν. Ἔτσι ψάλλεται ὁ πολυέλεος ' Ἐπί τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ', ψαλμός γραμμένος στά χρόνια τῆς αἰχμαλωσίας τῆς Βαβυλῶνας, γεμᾶτος πόνο γιά τήν στέρηση τῆς Ἰερουσαλήμ. Θεωρεῖται ἀπό τά ἀριστουργήματα τῆς Ἑβραϊκῆς λυρικῆς ποίησης. Ὁ πόθος τῆς ἐπιστροφῆς προϋποθέτει ὕπαρξη μνήμης. Καί ὁ ποιητής ὀρκίζεται νά μήν ξεχάσει, μά νά θυμᾶται πώς εἶναι ἐξορισμένος. Ἡ Ἰερουσαλήμ ταυτίζεται στήν ἐκκλησία μας μέ τόν χαμένο παράδεισο.
                 

                              Ψ Α Λ Μ Ο Σ  136ος
                                                    Ψαλμός τοῦ Δαυίδ.

Στῆς Βαβυλώνας τά πλατειά, κλάψαμε στά ποτάμια,
ὅταν ὁ νοῦς θυμήθηκε, τῆς πόλης τά παλάτια.
2. Στίς λεύκες ἐκρεμάσαμε, τύμπανα καί ψαλτήρια,
κι' ὄργανα πού γλεντούσαμε, παλιά στά πανηγύρια.
3. Κι' αὐτό γιατί μᾶς ζήτηξαν, αὐτοί πού μᾶς σκλαβῶσαν,
σκοπούς νά τοσέ παίξωμε, σκοπούς πού ξανανιώναν·
ὠδές, νά πεῖτε, τῆς Σιών, νά γλυκαθεῖ ἡ ψυχή μας.
4. Πώς νά σᾶς πῶ τραγούδι μου, πού λέω τοῦ Θεοῦ μου,
σέ ξένο τόπο, σ’ ἄλλη γῆς, ποὔναι ἀλλοῦ ὁ νοῦς μου ;
5. Ἄν σοῦ ξεχάσω πόλη μου, νά ξεραθεῖ ἡ δεξά μου,
6. Ἡ γλῶσσα στό λαρύγγι μου, μακάρι νά κολλήσει,
ἅμα σέ βγάλω ἀπό τόν νοῦ, κι’ ἡ σκέψη μου σ' ἀφήσει,
ἄν δέν τήν βάλω τήν Σιών, πρώτη νά τήν θυμοῦμαι,
ὅταν ἀρχίξουν οἱ χαρές, καί τήν ξεχνῶ κιά 'ποῦμαι.

Μεταγραφή, μέρους τοῦ ψαλμοῦ, σέ στιχάκια δεκαπεντασύλλαβα, ὁμοιοκατάληκτα.

φουνάρα : μεγάλη φωτιά.


1 σχόλιο:

  1. Σύμφωνα με την παράδοση, το μοναστήρι ιδρύθηκε από τέσσερις ασκητές του Αγίου Αντωνίου στο Αγιοφάραγγο,η εκκλησία του οποίου σώζεται ακόμη μέσα στο φαράγγι και ανήκει στη Μονή Οδηγητρίας. Οι ασκητές αυτοί ήταν οι αδερφοί Μάρκος, Λέων, Αντώνιος και Μαρία Παπαδόπουλοι, που προέρχονταν από πλούσια οικογένεια του Χάνδακα.

    Εξαιτίας των συχνών πειρατικών επιδρομών στις παραθαλάσσιες περιοχές της Κρήτης, οι μοναχοί το 1443 αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το Αγιοφάραγγο και να αναζητήσουν ένα ασφαλέστερο σημείο για να εγκατασταθούν. Έτσι, φόρτωσαν την εικόνα του Αγίου Αντωνίου, που πιστεύεται ότι είναι η εικόνα του Μιχαήλ Δαμασκηνού που φυλάσσεται στη μονή ακόμη, σε ένα μουλάρι και ξεκίνησαν την περιπλάνηση τους στη Μεσαρά.
    Όταν έφτασαν στα Καπαριανά (δίπλα στις Μοίρες), ένας πλούσιος Τούρκος που ήταν τυφλός και παράλυτος εκ γενετής, διέκρινε ένα φως που ερχόταν από την μεριά τους. Τότε ζήτησε από τους μοναχούς να παραμείνουν στο αρχοντικό τους, κι αν ως το πρωί θεραπευόταν από τον Άγιο Αντώνιο, θα τους παραχωρούσε κτήματα του για την ανέγερση της μονής.

    Πράγματι το επόμενο πρωί, ο Τούρκος έβλεπε και ξεκίνησαν το ταξίδι τους για τα κτήματα του. Ο Τούρκος ήταν παράλυτος ακόμη και τους οδήγησε έφιππος στη σημερινή περιοχή της μονής. Όταν έφτασαν στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η πύλη του μοναστηριού, ο Τούρκος έπεσε από το ζώο και στάθηκε όρθιος, ως εκ θαύματος. Επειδή μάλιστα επέζεψε (κατέβηκε από το άλογο) σε αυτό το σημείο, πιστεύεται ότι η μονή αργότερα ονομάστηκε Απεζανών.

    Οι μοναχοί θέλησαν να συνεχίσουν την περιήγηση τους στην περιοχή, αλλά το άλογο που έφερε την εικόνα του Αγίου Αντωνίου ακινητοποιήθηκε στο σημείο που είναι κτισμένη η εκκλησία σήμερα. Οι μοναχοί δεν κατάφεραν να το μετακινήσουν, κι έτσι διανυκτέρευσαν εκεί. Το βράδυ είδαν όνειρο τον Άγιο Αντώνιο, ο οποίος τους ζητούσε να κτίσουν την εκκλησία του σε αυτό το σημείο.
    Πράγματι, οι μοναχοί θέλησαν να ξεκινήσουν τις εργασίες, αλλά έπρεπε να βρουν πρώτα νερό. Άρχισαν να σκάβουν πηγάδι, αλλά το έδαφος ήταν πετρώδες και άνυδρο και η εκσκαφή πηγαδιού πολύ δύσκολη. Όταν ξεκουραζόταν ο αδερφός Αντώνιος, ο Άγιος Αντώνιος εμφανίστηκε ξανά και του είπε ότι θα έβρισκαν 3 βόλια δίπλα στο πηγάδι. Αν έριχναν το μεγαλύτερο μέσα σε αυτό, τότε θα ανέβλυζε νερό αμέσως. Έτσι κι έγινε, έριξαν την πέτρα και το νερό έτρεχε για 40 μέρες. Έπειτα η στάθμη του έπεσε στο σημερινό της επίπεδο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή