+ Πέμπτη ΣΤ' τῶν Νηστειῶν

                         Ψ Α Λ Μ Ο Σ  130^ος

                                                             Ὠδή τῶν ἀναβαθμῶν

Ποτέ μου δέν ἐψήλωσε, Κύριε, ἡ καρδιά μου,

μήτε  καί λοῦσα περισσά, ἐξάνοιξε ἡ ματιά μου.

Οὔτε μεγαλοπιάστηκα, μ’ ἀνθρώπους πιό μεγάλους,

μήτε κι' ἐταίριαξα ποτές, μ’ ἀνθρώπους περηφάνους,

2. Ἐτσά κρυφά καί ταπεινά, στόν κόσμο περπατοῦσα,

καί πάντα μέσα στήν καρδιά, ἐσένανε ποθοῦσα,

σάν τό μωρό π’ ἀναζητᾶ, τήν ρόγα πού βυζάνει,

ἐτσά καί μένα ἡ ψυχή, κλαίει ὀντέ σέ χάνει.

3. Τοῦ Ἰσραήλ ἐλπίδα του, ὁ Κύριος ἄς εἶναι,

αἰῶνες τώρα μά κι' ἐδά, Θεός του πάντα εἶσαι.