+ Δευτέρα ΣΤ' τῶν Νηστειῶν

                

                Ψ Α Λ Μ Ο Σ  129^ος

                                Ὠδή τῶν ἀναβαθμῶν

Βαθειά ἀπό τά σπλάχνα μου, σοῦ φώναξα, Θεέ μου·

2. Εἰσάκουσέ μου τῆς φωνῆς, Κύριε, μήν ἀργήσεις·

Ἄφησε πιά τά λόγια μου, νά φτάξουνε  στ’ αὐτιά σου,

τήν δέηση στά χείλια μου, ἄς την νά ρθεῖ κοντά σου.

3. Μήν τίς ξανοίξεις, Κύριε, ὅλες μου τσ΄ ἁμαρτίες,

ποιός θά ἀντέξει νά τοῦ πεῖς, ὅλες του τσ’ ἀνομίες ;

4. Ἐσύ ‘σαι πολυέσπλαυχνος, καί ἄφεση χαρίζεις,

5. Τό ὄνομά σου, Κύριε, μέ κράτηξε στήν ζήση,

ἐσύντραμε καί τήν ψυχή, ὁ λόγος σου νά ζήσει.

6. Τσ’ ἐλπίδες εἶχα, Κύριε, σ’ ἐσένα στήν ζωή μου,

ἀπό τήν πρώτη φυλακή, μέχρι τήν ὕστερή μου·

Ἀπ’ τό πρωί, στόν Κύριο, νἄχετε τίς ἐλπίδες.

 7. Ἔλεος ἔχει ὁ Θεός, γι’ αὐτό καί τό σκορπίζει,

αὐτός λυτρώνει κι’ ἐλεεῖ, ζωή μᾶς σέ χαρίζει.

8. Αὐτός θά σώσει τόν λαό, τοῦ Ἰσραήλ τά γένη,

ἀπ’ ὅλες τσ’ ἀνομίες τους, πού ἔσμιξαν μέ ἔθνη.