Χριστός Ἀνέστη......

Φτάνοντας ξημέρωμα ἐχθές στόν Πειραιά .....

Εἶναι περίεργο νά συναντᾶς φίλους παλιούς μετά ἀπό τριάντα ὀχτώ χρόνια. Δικτατορία, πανεπιστήμιο, ἀμφιθέατρα, ὦρες ἀμέτρητες συζητήσεων, ἡ ἀφέλεια τῆς νιότης καί ὕστερα ὁ καθένας τόν δρόμο του.

Μιά δυό φορές εἴχαμε μιλήσει στό τηλέφωνο ἀπό τότες. Καί ξαναβρεθήκαμε ἐχθές στό κοιμητήριο τοῦ Περιστερίου. Στό μνημόσυνο τοῦ φίλου μας τοῦ Γιώργη, μέ τήν μεγάλη ἀγκαλιά καί τό πλατύ χαμόγελο. Γιατρός. Εἶχε κοιμηθεῖ Μεγάλη Δευτέρα.

Ὁ καθένας προσπαθοῦσε νά γνωρίσει τόν ἄλλον. Εἴχαμε ὅλοι ἀλλάξει. Ἐσύ δέν εἶσαι ὁ Γιάννης, θυμᾶμαι τά μάτια σου. Κι' ἐσύ ἡ Μπέττυ, θυμᾶμε τό γέλιο σου. Ἔτσι πιάσαμε τό σκοινί τοῦ χρόνου καί γυρίσαμε πίσω.  Καί  κατάλαβα ὅτι τό μόνο πράγμα πού δέν ἀλλάζει στόν ἄνθρωπο εἶναι τό χρῶμα τῆς λαλιᾶς του.  "Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος", σκέφτηκα.

Κάπου ὑποψιάστηκαν ὅτι ὁ παλιός ἐπαναστάτης εἶχε μιά κάποια σχέση μέ την ἐκκλησία. Δύο ἀπό αὐτούς μέ ρώτησαν. Μέ τήν κανονική ἤ μέ κάποια ἄλλη.
Ὁ Ἀντώνης δέν εἶχε ἔρθει. Τί κάνει αὐτός, ρώτησα τόν Γιάννη πού ἔμαθα ὅτι τόν ἔβλεπε. Δέν ξέρω, ἔχει νά κάνει ἐξετάσεις ἐξήντα χρόνια, μοῦ ἀπάντησε. Τό λεπτό χιοῦμορ εἶναι ἀκόμα ἴδιον του. Δόξα σοι ὁ Θεός. Ζούσαμε, μέ τόν τρόπο του ὁ καθείς. 

Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀγαπητοῦ Γεωργίου.......