Ὁ κῆπος μου.

Γιά πολλούς λόγους τόν κῆπο τόν μπερδεύω μέ τόν Παράδεισο. Ἕνας λόγος εἶναι πού ἀκλουθοῦσα τοῦ παπποῦ μου τόν Νικόλη στούς κήπους του μικιός. Τά χρώματα, ἡ ἡσυχία, τά πουλιά, τό κελάρυσμα τοῦ νεροῦ στόν καταπότη, ἡ ἀλάλητη ἀρχοντομοναξιά τοῦ παπποῦ μου, παράδεισο μοῦ θύμιζαν. Δόξα σοι ὁ Θεός, ἔτσι μεγάλωσα. 
Φαίνεται ἐτοῦτο δέν τό πέταξα. Ἐδῶ στήν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ ἐδιάλεξα ἕνα μέρος νά θωρῶ τόν Γιοῦχτα καί τό ἐξωκλήσι τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Κυρίου μου στήν κορυφή του καί ἔφτιαξα τόν κῆπο. Μακριά ἀπό ἀνθρώπους, μά κοντά στόν παράδεισο. Δόξα σοι ὁ Θεός. Καί μοῦ δίνει τά ἐλέη Του