Στρίβεις τό
πρόσωπο ἀλλοῦ καί σβύνει ἡ ἐμιλιά μου,
ἡ δύναμή μου
χάνεται, μπερδεύγουν τά μυαλά μου.
Ἴντα τό θές
τό αἶμα μου νά τρέξει ἅμα μέ σφάξεις,
ἴντα θά
κάμεις τό κορμί στόν τάφο σάν τό θάψεις ;
Μπάς καί σ’ ὑμνεῖ
τό λείψανο, τό χῶμα τί τό νοιάζει,
ποιός θά μιλεῖ
γι' ἀλήθειες σου, ποιός θά σέ λογαριάζει ;
....................................................................................
Καί μ' ἄκουσε
ὁ Κύριος, κι ἦρθε κι ἐλέησέ με,
κι ἔγινε ὁ
προστάτης μου, γιατρός μου κι ὕγειανέ με.
Χαρά ‘κανες
τόν θρῆνο μου, γέλιο τό κάθε κλάμα,
στά ἄσπρα ροῦχα μ' ἔντυσες καί μοῦ 'σκισες τά μαῦρα.
κι' ὅπως
στήν ζήση θά σ' ὑμνῶ, τήν λύπη θά ξεχάσω.....
Ψαλμός 29, 8.13
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου