Τά ρυάκια Θέε
μου, τρέχουνε κι ὅλα τους ξεχειλίζουν,
φουσκώνουν
πάλι οἱ ποταμοί, βρυχοῦνται καί μουγκρίζουν·
κύματα
σκώνουνε ψηλά, ταράσσουνε κι ἀφρίζουν.
Ὅμορφο εἶναι
νά τ' ἀκοῦς νερό πού κελαρύζει,
τήν θαυμαστή τήν θάλασσα μέ κύματα π' ἀφρίζει,
μά, πιό
τρανός ὁ Κύριος στά ὕψη νά βιγλίζει.
Ψαλμός 92ος, 3-4
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου