Ἐλπίζω....

                                                                                                                                  Πρός τό Κεφάλι..............

Καταλήξαμε οἱ τέσσερεις νά καθόμαστε στό τζάκι τοῦ σπιτιοῦ μου καί νά συζητοῦμε γιά τόν Ἀριστοτέλη, τόν Θουκυδίδη καί πολλά ἄλλα. Μοιάζαμε διψασμένοι καί ξεδιψοῦσε ὁ ἕνας ἀπό τήν γνώση τ' ἀλλονοῦ. 
Τόν Βαγγέλη, μαθηματικό, γυμνασιάρχη, δέν τόν γνώριζα. Μά ψάχνοντας ἐχθές τό τηλέφωνό του βρέθηκα στό σημείωμά του στόν ἱστόχωρο τοῦ γυμνασίου του. Γράφει λοιπόν ὁ μαθηματικός:


Σημείωμα Διευθυντή.
Στη μετρήσιμη και φανερή οικονομική κρίση που βιώνουμε αντιστοιχούν και μη μετρήσιμες αλλά εξίσου ζωντανές παραμορφώσεις και αποσυντονισμοί  σε ψυχολογικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο, και το ερώτημα που μας βασανίζει είναι: τι αξίζει τον κόπο να διασώσουμε από αυτό που έχουμε, και τι αξίζει να αναβιώσουμε από αυτά που είχαμε και ξεχάσαμε.

Το σχολείο μας, και κάθε σχολείο,  από τη θέση του και τη φύση του,  είναι ο εντεταλμένος διαχειριστής της ιστορικής μνήμης και μπορεί να  λειτουργήσει  ως κιβωτός του Νώε των διαχρονικών αξιολογήσεων, γιατί κάθε μέρα, σε κάθε αίθουσα διδασκαλίας, η Ιστορία ως επιστήμη και ως τέχνη ξαναζωντανεύει αλλά δυστυχώς τα σχολεία δεν έχουν ενήλικες μαθητές.

Μένει λοιπόν η ελπίδα ότι τα παιδιά και οι νέοι θα τα καταφέρουν….

Γιατί η ελληνική παράδοση, μυστικά και ανυποχώρητα,  βρίσκει τους τρόπους της να αναβιώνει. Αναγεννήθηκε στην Ευρώπη αλλά και εδώ.  Και δεν αναφέρομαι στα γλυπτά του Χαλεπά, ούτε στη Φαίδρα του Ρίτσου, τον ελληνιστικό Καβάφη  ή την Ιδιωτική Οδό του Ελύτη για την αναζήτηση της άλλης Ελλάδας.

Το 1984 πρωτοδιόριστος στην Ανάφη των Κυκλάδων είδα μια μαθήτριά μας να βόσκει ένα μικρό κοπάδι πρόβατα, για να κάνει την προίκα της, και καθισμένη σ΄ ένα βραχάκι κοντά στη θάλασσα να διαβάζει Όμηρο. Την άλλη μέρα, στην ερώτηση της καθηγήτριάς της ποια είναι η περίληψη της ραψωδίας Ζ, εκείνη απάντησε: «Θα πω την περίληψη, αλλά να μου επιτρέψετε ν΄ απαγγείλω τη ραψωδία, για να καταλάβετε και  την περίληψη». Και απήγγειλε ολόκληρη τη ραψωδία…

Ακόμη, στους σχολικούς περίπατους στα βουνά της Ανάφης συναντούσες ομάδες  αγαλμάτων, άλλα ξαπλωμένα και άλλα όρθια που οι βοσκοί είχαν στήσει ν΄ αγναντεύουν το πέλαγος. Η απορία που μου έμεινε ήταν και είναι:  ποιοι σκάλισαν ένα ακριβό νόημα στη σκληρότερη πέτρα που είχαν στη διάθεση τους, για να διατηρηθεί και να διαπεράσει τη φθορά του χρόνου, σε ένα σχεδόν έρημο νησί του Αιγαίου, δαρμένο από τους ανέμους. Και γιατί το νόημα αυτό ήταν τόσο απαιτητικό, για να χαραχθεί στην πέτρα και να γίνει αιώνιο.

Αναπολώντας τα περασμένα και αναζητώντας μια ζωντανή και ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα που με απασχολεί «Τι είναι το σπουδαιότερο που έχω μάθει;», ανέλαβα την πρωτοβουλία και ρώτησα τα παιδιά.

Οι απαντήσεις τους μου έδωσαν ιδιαίτερη χαρά και μου δίδαξαν πολλά. Με περίεργο τρόπο μού υπενθύμισαν συμβουλές του πατέρα μου, και κάποια διαβάσματα.