Ἡ Σημαία...

Τήν βρῆκα πεταμένη στά σκουπίδια.

Τό κοντάρι της σπασμένο, 
ἀραχνιασμένο τό πανί μέ τόν σταυρό, 
σκωροποντικοφαγωμένο.

Τήν ἄγγιξα μέ δέος, 
θαρρεῖς καί τήν ἔβγαζα ἀπό σεντοῦκι 

χίλιους χρόνους διπλωμένη... 
κι ἔλεγε ἡ καρδιά μου
ὡς σμύρνα καί στακτή καί κασσία ἀπό τῶν 
ἱματίων σου, ἀπό βαρέων ἐλεφαντίνων, 
ἐξ ὧν ἔφρανάς με, .

Ἔφτιαξα σταυρό, δέν εἶχε, 

ἀνάταξα τό σπάσιμο τοῦ κονταριοῦ 

καί μιά μοδίστρα ἔκλεισε τίς τρῦπες της.

Θαρρεῖς καί ἀνάστησα νεκρό.

Λές νά γίνει τό θαῦμα Χριστέ μου