Ψαλτήρι....

Ρῦσαί με, ὅτι πτωχός καί πένης εἰμί ἐγώ,

καί ἡ καρδία μου τετάρακται ἐντός μου.

ὡσεί σκιά ἐν τῷ ἐκλῖναι αὐτήν ἀντανῃρέθην,

ἐξετινάχθην ὡσεί ἀκρίδες.

τά γόνατά μου ἠσθένησαν ἀπό νηστείας,

καί ἡ σάρξ μου ἠλλοιώθη δι' ἔλαιον

Σῶσε με, πού ΄μαι ἔρημος ἐδά στά γερατειά μου

καί δέν μερώνει ἡ καρδιά καί ΄σκεῖ τά σωθικά μου.

Μοιάζω σκιᾶς πού χάνεται κάθε πού θά βραδιάσει,

ἀκρίδας πού τοῦ ἄνεμου φυσά τήν ξετινάσσει.

Τά γόνατα δέν μέ βαστοῦν κι ἡ πείνα τά λυγίζει,

κι ἡ σάρκα μου ἀλάδωτη γέρου θωριά θυμίζει.

                                                                                  Ψαλμ. 108.22-24