Μνήμη Ἀνδρέα Σαββάκη...

Ἐρωτᾶς πώς τά ἡμέτερα. Καί λίαν πικρῶς. Βασίλειον οὐκ ἔχω, Καισάριον οὐκ ἔχω, τόν πνευματικόν ἀδερφόν καί τόν σωματικόν. "Ὁ πατήρ μου καί ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλειπόν με", μετά τοῦ Δαβίδ φθέγγομαι. Τά τοῦ σώματος πονηρῶς ἔχει, τό γῆρας ὑπέρ κεφαλῆς, φροντίδων ἐπιπλοκαί, πραγμάτων ἐπιδρομαί καί τῶν φίλων ἄπιστα, τά τῆς ἑκκλησίας ἀποίμαντα. Ἔρρει τά καλά, γυμνά τά κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυχτί, πυρσός οὐδαμοῦ, Χριστός καθεύδει. Τί χρή παθεῖν ; Μία μοι τῶν κακῶν λύσις, ὁ θάνατος. Καί τά ἐκεῖθεν μοι φοβερά, τοῖς ἐντεῦθεν τεκμαιρομένῳ.

                                                                                                            Γρηγόριος Θεολόγος

Ἐκοιμήθη ἀνήμερα τῆς συνάξεως τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, τήν ἄφατη τρυφερότητα, τήν μόνη παραμυθία του ὡς ἔλεγε, ὀ φίλος μου Ἀνδρέας.