Τῼ ΣΑΒΒΑΤῼ ΠΡΟ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ (ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ)

Ἱ. Μ. Ἁγίου Γεωργίου, Γοργολαϊνη

Θρηνῶ καὶ ὀδύρομαι, ὅταν ἐννοήσω τὸν θάνατον, 

καὶ ἴδω ἐν τοῖς τάφοις κειμένην τὴν κατ' εἰκόνα Θεοῦ, 

πλασθεῖσαν ἡμῖν ὡραιότητα, ἄμορφον, 

ἄδοξον, μὴ ἔχουσαν εἶδος. 

Ὢ τοῦ θαύματος! τί τὸ περὶ ἡμᾶς, τοῦτο γέγονε μυστήριον; 

Πῶς παρεδόθημεν τῇ φθορᾷ; πῶς συνεζεύχθημεν τῷ θανάτῳ; 

Ὄντως Θεοῦ προστάξει, ὡς γέγραπται, 

τοῦ παρέχοντος τοῖς μεταστᾶσι τὴν ἀνάπαυσιν.