Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Περί μετανοίας...

Σελίδες ἡμερολογίου...

...Δέν μπορῶ νά ἀφήσω ἀδιευκρίνιστο τό πιό σημαντικό. Αὐτό ἔχει σχέση μέ τήν ψυχική μου γαλήνη. Εἶναι σκληρό γιά ἕναν πού ἀγαπάει τό δίκαιο, τόν ἄνθρωπο, τή ζωή, νά φτάνει στό σημεῖο νά τήν ἀφαιρεῖ. Καί ἀκόμα πιό σκληρό γιά αὐτόν πού τή χάνει, ἀλλά δέν εἶναι μόνο ἡ ἀντινομία. Τό ὅτι ἀνέλαβα τήν εὐθύνη δέν συνεπάγεται αὐτόματα τό ἀμετανόητο πού μοῦ προσάπτουν. Μπορῶ τώρα πού τέλειωσε ἡ δίκη νά πῶ ὅτι πονάω καί θλίβομαι γιά κάθε φόνο, γιά κάθε δάκρυ, γιά κάθε κραυγή, γιά κάθε ἀναστεναγμό πού ἔχω προκαλέσει. Ὅμως οὐδείς ἀναμάρτητος εἰ μή ὁ Χριστός, στοῦ ὁποίου τό ἔλεος ἐλπίζω. Ἡ δημόσια διαπόμπευση, ὁ διασυρμός πού ἔγινε ἀπαιτεῖ καί δημόσια ὁμολογία μετάνοιας, ὅπως αὐτή ὁρίζεται ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τό παράδειγμα τοῦ ἑσταυρωμένου ληστή. Ἁμάρτησα στόν οὐρανό, τή γῆ καί στόν κόσμο καί ἡ ἀπέραντη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν σταμάτησε νά μέ σκεπάζει. Ἐκεῖ ἀποθέτω  ὅλες μου τίς ἐλπίδες...

Δήλωση τοῦ Σάββα Ξηροῦ πού  ἔστειλε καί δημοσιεύτηκε στίς ἐφημερίδες,

18 Δεκεμβρίου 2003, τελειώνοντας ἡ δίκη τῆς 17ης ΝΟΕΜΒΡΗ.