Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ....Η ΜΑΡΙΑ.

Ἀπόγευμα. Κάθομαι ἀπέναντι της,
μακριά, τήν θωρῶ πού πλέκει,
καί τῆς φωνάζω...

-Ε, μάνα...γιατί ἡ ζωή εἶναι ἐτσά.....

Χωρίς νά σκεφτεῖ μοῦ ἀπαντᾶ.....

-Γιατί ἡ χάρη τῆς Παναγίας τήν κάνει ἐτσά· 
γιατί ἐσύ τήν θέλεις ἐτσά...