Κάποτε στό μοναστήρι πηγαίνανε μέ τά ζῶα. Τόπος ἀπαράκλητος, ξερός, μακριά ἀπό ἀνθρώπους.
Λίγα χιλιόμετρα πρίν τό μοναστήρι ὑπῆρχε ἐτοῦτο τό προσκυνητάρι. Νά προετοιμάσει
τούς ἀκάτεχους, ἕνα καλοσόρισμα τῆς Μονῆς.
Τώρα βρίσκεται μέσα στά ἀγκάθια καί ὁ δρόμος ἔχει χαθεῖ. Στέκει ὅμως ἀκόμα νά
θυμίζει πώς κάποτε τά μέτρα ἤτανε ἀνθρώπινα καί ὁ χρόνος μετροῦσε ἀλλιῶς.
Στήν ἐπιγραφή γράφει....
ΑΝΔΡΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ ΕΝΤΑΥΘΑ ΚΑΤΑΒΗΤΕ
ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟΝ ΠΟΙΗΣΑΝΤΕΣ ΑΜΕΣΩΣ ΠΟΡΕΥΘΗΤΕ
ΣΤΟ ΜΕΓΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΠΛΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗΤΕ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ
ΤΟΝ ΙΩΑΝΝΗΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΦΙΛΟΝ ΗΓΑΠΗΜΕΝΟΝ
ΤΟΝ ΥΨΙΠΕΤΗΝ ΑΕΤΟΝ ΣΥΝΑΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΘΕΝΟΝ
ΜΗΝΙ ΜΑΡΤΙΩ 1898
Αγαπητέ Ιωάννη συγχαρητήρια για άλλη μια φορά. Μοναδικές φωτογραφίες, υπέροχο κείμενο και πολύ συγκινητικό. Καλό Τριώδιο να έχουμε.
ΑπάντησηΔιαγραφή