+Σάββατο Β' Νηστειῶν

χείρ Τ. Μόσχου 2013

                        Ψ Α Λ Μ Ο Σ 122ος 

Τά μάτια μου ἐσήκωσα, ἐσένα νά ξανοίξω,
στόν οὐρανό πού κατοικεῖς, Θέε μου, νά τά γυρίσω.

 2. Ὅπως ξανοίγουν οἱ παραγιοί, ρηγάδων τά δακτύλια,

ὅπως μιά κόρη τῆς κυρᾶς, θωρεῖ τά δακτυλίδια.

ἐτσά ξανοίγωμε κι’ ἐμεῖς, τόν Κύριο, Θεό μας,

νά γίνει εὔσπλαχνος μ' ἐμᾶς, νά σώσει τό λαό μας.

3. Ἐλέησέ μας, Κύριε, ὅλους ἐλέησέ μας,

 μέ τόσα πού μᾶς ἤδωκες, μισούς ἐπόκαμές μας

4. στήν ζήση τίς πληρώσαμε, καλά τσ' ἀποκοτιές μας.

Οἱ πλοῦσοι πού καλοπερνοῦν, κάποτε θά ντραποῦνε,

μαζί μέ τούς περήφανους, χάμω θά τούς πατοῦνε.

Ὁ δέ Γρηγόριος Νύσσης γράφει γιά τό Ψαλτηρι· «Σάν γλυκύς συνοδοιπόρος τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ὁ προφήτης Δαβίδ βρίσκεται σέ  ὅλους τούς δρόμους τῆς ζωῆς καί ἀναστρέφεται πρόσφορα  μέ ὅλες τίς πνευματικές ἡλικίες καί εἶναι κοντά σέ κάθε παράταξη  πού προκόβει. Παίζει μέ ὅσους νηπιάζουν, ὅπως θέλει ὁ Θεός, μέ τούς ἄντρες συναγωνίζεται, παιδαγωγεῖ τήν νεότητα, ὑποστηρίζει τά γηρατειά, γίνεται στούς πάντες τά πάντα. Γίνεται ὅπλο τῶν στρατιωτῶν, ὁ προπονητής τῶν ἀθλητῶν, ἡ παλαίστρα ὅσων γυμνάζονται, τό στεφάνι τῶν νικητῶν, ἡ χαρά τοῦ τραπεζιοῦ, ἡ παρηγοριά στίς κηδεῖες. Δέν ὑπάρχει τίποτα ἀπό τήν ζωή μας πού να εἶναι ἀμέτοχο ἀπό αὐτήν τήν χάρη» (τόμος 11, ΕΠΕ Θεσ/κη 1991, σελ. 39).