Καλό χρόνο........

Ὁ χρόνος ἀρχίζει ἔξαφνα
ἀπ' ἀρχῆς μπορεῖ τό θαῦμα
τῆς στιγμῆς ν' ἀρχίσει,
ὅταν καταλαβαίνουμε τόν ἔρωτα
τῆς ζωῆς τήν πολυάριθμη νεότητα..

                              Ἔρως τοῦ χρόνου, Ζωή Καρέλλη




Ὁ φίλος μου ὁ Βασίλης  σκαλίζει μέ  Ἀγγέλους τήν αἰωνιότητα .....

Ἅγιος Γεώργιος Μάλες Ἱεραπέτρας

Χρόνους πολλούς εὐλογημένους......

+Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, Κεφάλι....

«Ἔφριξε πᾶσα ἀκοή, τὴν ἀπόρρητον Θεοῦ συγκατάβασιν, ὅπως ὁ Ὕψιστος, ἑκὼν κατῆλθε μέχρι καὶ σώματος, Παρθενικῆς ἀπὸ γαστρός, γενόμενος ἄνθρωπος· διὸ τήν Ἄχραντον, Θεοτόκον οἱ πιστοὶ μεγαλύνομεν». 
                              
                                                                             Ζ' ὠδή ἑορτῆς

ΕΣ   ΑΓΟΡΑΝ   ΠΛΗΘΟΥΣΑΝ

Ἐπαῖτες τοῦ ἐφήμερου γεμίσανε τά πεζοδρόμια

Βιάζει τό βῆμα του περίφροντις κι ὁ περιφρονητής

   τοῦ ἐλέους

Ὅταν ἡ ἀγορά θά κλείνει

ποιός θά προστρέξει κλίνοντας τό γόνυ

ποιός ἀπό μᾶς τούς ἀχθοφόρους τῶν κριμάτων ;

Ὁ γλυκύτατος φίλος μου, ὁ Γιώργης, μοῦ δώρισε τά ποιήματά του

πού ἀπό καιρό περίμενε τήν ἔκδοσή τους.

Τά πιό πολλά τά γνώριζα γιατί μοῦ τά εἶχε ἀπαγγείλει στό ἰατρεῖο.

Τά πόδια μου δέν μέ κρατούσανε καί καθιστός,

σάν σέ τελετή, ἀπολάμβανα κάθε φορά τήν ἀπαγγελία του

πού μέ μετέφερε σέ παλιές μέρες.

Νυστέρι, μιά καθαρή τομή, μοῦ θύμιζε ὁ λόγος του.

Δέν εἶμαι κριτικός, μά τόν Γιώργη τόν νοιώθω γνήσιο ποιητή ἀλλοτινῶν καιρῶν.

Καί γιά νά πῶ μιά ἀλήθεια μου, ἄλλον ποιητή δέν ἔχω γνωρίσει πού νά τοῦ μοιάζει.

Ποιήματα γράφωμε πολλοί, μά ποιητές δέν ἤμαστε.

Ξένος καί αὐτός, χρειάζεται τό φύσημα μιᾶς πνοῆς

νά γίνει φωτιά ἡ σπίθα πού κουβαλεῖ.

Ὑπέρ ὑγείας ἐπισκόπου μας........

Λειτουργία στήν Ἁγία Φωτεινή.
Φωτεινά ὡς ἡ ἁγία.

Δόξα σοι ὁ Θεός

Ἀναστάσιμα Χάϊ Κού....

Χριστός Ἀνέστη·

ἐκ νεκρῶν.

Εὐφράνθητε οὐρανοί·

Ζωήν ὁ διδούς 

θάνατον ἐνέκρωσε.

Δεῦτε πόμα 

πίωμεν καινόν·

ἐκ τάφου ὀμβρήσαντος Χριστοῦ.

Πάσχα τερπνόν·

 Ὦ Πάσχα,

λύτρον λύπης.


Ὤ θείας ! 
ὤ φίλης !
ὤ γλυκυτάτης σου φωνῆς῎*

* Ἀπό τίς ἀναστάσιμες ἀκολουθίες..

                                               Χριστός   Ἀνέστη

Μεγάλο Εὐχέλαιο....Παναγία Μπεντεβή Ἠρακλείου

Βασιλεῦ ἅγιε, εὔσπλαχνε, καί πολυέλεε, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζώντος, ὁ μή θέλων τόν θάνατον τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ὡς τό ἐπιστρέψαι καί ζῆν αὐτόν· οὐ τίθημι ἐμήν χείρα ἁμαρτωλόν ἐπί τάς κεφαλάς τῶν προσελθόντων σοι ἐν ἁμαρτίαις καί αἰτουμμένων παρά σοῦ  δι' ἡμῶν ἄφεσιν ἁμαρτιῶν· ἀλλά σήν χείρα κραταιάν καί δυνατήν, τήν ἐν τῷ ἁγίω Εὐαγγελίω τούτω, ὅ οἱ συλλειτουργοί μου κατέχουσιν ἐπί τάς κεφαλάς τῶν δούλων σου τούτων ἔκτεινον· καί δέομαι σήν αὐτοῖς καί ἱκετεύω τήν συμπαθεστάτην καί ἀμνησίκακόν σου φιλανθρωπίαν·


                                                Εὐχή ἀκολουθίας

Σταυροπροσκυνήσεως......

Ὁ γιός μου φωτογραφίζει  ἐξαιρετικά τήν κόρη του.

Ἐγώ, τήν μάνα μου.

Κάποτε φωτογράφιζα τήν γυναίκα μου, τό γιό μου, τίς κόρες μου.

Σκεφτόμουνα πώς ἐγώ καί ὁ γιός μου τό ἴδιο πρᾶγμα προσπαθοῦμε.

Ἐκεῖνος νά κρατήσει  τήν πρώτη ἡλικία στήν κόρη του κι ἐγώ τήν τελευταία τῆς μάνας μου.
............................................................................................

Ὅλοι μέ τό χρόνο παλεύουμε.
Τυχεροί, μόνο οἱ ἐλπίζοντες.

Ἡ κ. Δέσποινα

                                                     

                                                   

                                                               Μικρό συναξάρι  

Εἶναι λίγες οἱ λέξεις γιά νά περιγράψεις μιά γυναὶκα πού θύμιζε τήν Παναγία. Δυό λόγια θά πῶ γιά μνημόσυνο.

Ὁ πρῶτος γιός της γενήθηκε ἀνάπηρος, μέ πόδια ἀτροφικά.Ὅλη της τήν ζωή  τήν ξόδεψε νά τόν ὑπηρετεῖ, γιατί ἐκεῖνος δέν μποροῦσε νά περπατήσει.  Ἡ κ. Δέσποινα διακονοῦσε τόν γιό της μόνη της. Δέν ἤθελε νά τόν ἀφήσει σέ ἵδρυμα. Ἑξήντα πέντε χρόνια δέν βγῆκε ἀπό τό φτωχικό της. Τό ἀπέριτο σπιτάκι της ἤτανε ὁ παράδεισος ὁλόκληρης τῆς γειτονιᾶς. Κάποτε καί ἡ κ. Δέσποινα ἀνήμπορη κι ἐκείνη ἔβαλε τό κρεββάτι της δίπλα στόν γιό της. Ὅταν κοιμότανε, τά κεφάλια τους σχεδόν ἀκουμπούσανε. Πρίν λίγο καιρό μοῦ εἶπε ἐτούτη τήν κουβέντα συγκινημένη. Γάννη, μιά ζωή διακονοῦσα τόν γιό μου, μά τώρα μέ ἀξίωσε ὁ  Θεός καί τόν ἔχω συντροφιά. Κάθε βράδυ μοῦ χαϊδεύει μέ τό χέρι του τό κεφάλι μου. Ποιός ἄλλος ἀξιώθηκε τέτοια χάρη ; Δόξα σοι ὁ Θεός. Ὁ γιός της, χαριτωμένος καί αὐτός, κάποτε μοῦ εἶπε ἐτούτο τόν ἀπίστευτο λόγο... Εἶμαι πολύ εὐχαριστημένος ἀπό τήν ζωή μου, ἀδερφέ. Ποτέ δέν περπάτησα καί ἔτσι ὁ Θεός δέν μοῦ στέρησε τίποτα στήν ζωή μου.

Τό δωμάτιο τῆς κ. Δέσποινας ἤτανε γιά μένα καί γιά πολλούς ἄλλους τόπος ἀναπαύσεως, γαλήνης, καταφύγιο, ἀληθινό σχολεῖο, ἕνα πραγματικό νοσοκομεῖο γιά ὅλες τίς ἁρρώστιες τῆς ζωῆς.

Κοιμήθηκε τήν Β' Κυριακή τῶν Νηστειῶν, σέ ἡλικία 98 ἑτῶν. Αἰωνία της ἡ μνήμη.

ΣΦΕΝΔΥΛΙΟΝ

15 Ἰανουρίου 2015

Παραμονή ἁγίου Θεοδώρου Τήρωνος, 16 Φεβρουαρίου 2015

Σάββατο 21 Μαρτίου 2015

Τό Σφεντύλι ἦταν ἕνα μικρό χωριό στήν Λαγκάδα. Τό δικό μου πιό ψηλά καί κεφαλοχώρι. Τά δυό χωριά εἴχανε  σχέσεις ζεστές μεταξύ τους. Ἀπό τότες λέγανε γιά τό φράγμα, μά ὑπῆρχε μόνο σάν εἰρωνία στόν νοῦ τοῦ καθενός γιατί δέν πίστευε κανείς  ὅτι ὁ Ἀποσελέμης ποταμός θά ἔτρεχε τόσο νερό ὥστε νά τό γεμίσει. Κάποτε  ἔγινε, ἀποζημιώθηκαν οἱ Σφεντυλιανοί καί γιά πρώτη χρονιά τό φράγμα μαζεύει νερό νά ὑδρεύσει λέει, ἀπό τήν πόλη τοῦ Ἠρακλείου μέχρι τόν Ἅγιο Νικόλαο. Τό νερό θά φτάξει στό ὗψος τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου Θοδώρου του Τήρωνος πού ἦταν ὁ προστάτης τοῦ χωριοῦ, μέ παλιό τέπλο ξυλόγλυπτο καί  εἰκόνες τῆς ἴδιας ἐποχῆς. Ἄν καί ἀντιστέκονται ἀκόμα οἱ χωριανοί, ὅμως βλέποντας τό νερό νά ἀνεβαίνει θά πάρουν τίς εἰκόνες, θά πάρουν καί τό τέμπλο νά θυμίζουν μόνο αὐτά πιά τήν ὕπαρξη τοῦ Σφεντυλίου Πεδιάδος.

Ψυχοσάββατο.....

Πέτρα βουβή στό βορεινό πῶς νταγιαντίζεις πέ μου
τό ξεροβόρι τοῦ χιονιά, τήν ὄργητα τ' ἀνέμου.

Κι οἱ πέτρες δέν τήν ἔχουνε τήν τόση ἀμοναξά μου
γιατί εἶδα μιά κι εἶχε ἀγκαλιά τή ρίζα τ' ἀσφεντάμου.


                                                                 Γιώργης Σταυρακάκης (Μιχαλομπάς)




Νταγιαντῶ: ἀντέχω, ὑποφέρω... ἀσφένταμος: φυτό τῆς ὀρεινῆς Κρήτης

Ὁ φίλος μου ὁ Βασίλης......

Κάθε φορά  πού ἔρχεται ὁ Βασίλης στό ἰατρεῖο σταματατῶ νά δουλεύω καί τοῦ παραγγέλνω νά μοῦ παίξει ὅτι ἐκεῖνος ἀγαπᾶ. Εἶναι ἄρωμα στό χῶρο μου, ἡ μουσική του εἶναι δρόσος στήν ξεραϊλα πού ὁ καθένας μας κουβαλᾶ. 
Ὑπάρχουν παιδιά, ὑπάρχει Θεός........ 

Ἐλπίζω....

                                                                                                                                  Πρός τό Κεφάλι..............

Καταλήξαμε οἱ τέσσερεις νά καθόμαστε στό τζάκι τοῦ σπιτιοῦ μου καί νά συζητοῦμε γιά τόν Ἀριστοτέλη, τόν Θουκυδίδη καί πολλά ἄλλα. Μοιάζαμε διψασμένοι καί ξεδιψοῦσε ὁ ἕνας ἀπό τήν γνώση τ' ἀλλονοῦ. 
Τόν Βαγγέλη, μαθηματικό, γυμνασιάρχη, δέν τόν γνώριζα. Μά ψάχνοντας ἐχθές τό τηλέφωνό του βρέθηκα στό σημείωμά του στόν ἱστόχωρο τοῦ γυμνασίου του. Γράφει λοιπόν ὁ μαθηματικός:


Σημείωμα Διευθυντή.
Στη μετρήσιμη και φανερή οικονομική κρίση που βιώνουμε αντιστοιχούν και μη μετρήσιμες αλλά εξίσου ζωντανές παραμορφώσεις και αποσυντονισμοί  σε ψυχολογικό, πολιτικό και ηθικό επίπεδο, και το ερώτημα που μας βασανίζει είναι: τι αξίζει τον κόπο να διασώσουμε από αυτό που έχουμε, και τι αξίζει να αναβιώσουμε από αυτά που είχαμε και ξεχάσαμε.

Το σχολείο μας, και κάθε σχολείο,  από τη θέση του και τη φύση του,  είναι ο εντεταλμένος διαχειριστής της ιστορικής μνήμης και μπορεί να  λειτουργήσει  ως κιβωτός του Νώε των διαχρονικών αξιολογήσεων, γιατί κάθε μέρα, σε κάθε αίθουσα διδασκαλίας, η Ιστορία ως επιστήμη και ως τέχνη ξαναζωντανεύει αλλά δυστυχώς τα σχολεία δεν έχουν ενήλικες μαθητές.

Μένει λοιπόν η ελπίδα ότι τα παιδιά και οι νέοι θα τα καταφέρουν….

Γιατί η ελληνική παράδοση, μυστικά και ανυποχώρητα,  βρίσκει τους τρόπους της να αναβιώνει. Αναγεννήθηκε στην Ευρώπη αλλά και εδώ.  Και δεν αναφέρομαι στα γλυπτά του Χαλεπά, ούτε στη Φαίδρα του Ρίτσου, τον ελληνιστικό Καβάφη  ή την Ιδιωτική Οδό του Ελύτη για την αναζήτηση της άλλης Ελλάδας.

Το 1984 πρωτοδιόριστος στην Ανάφη των Κυκλάδων είδα μια μαθήτριά μας να βόσκει ένα μικρό κοπάδι πρόβατα, για να κάνει την προίκα της, και καθισμένη σ΄ ένα βραχάκι κοντά στη θάλασσα να διαβάζει Όμηρο. Την άλλη μέρα, στην ερώτηση της καθηγήτριάς της ποια είναι η περίληψη της ραψωδίας Ζ, εκείνη απάντησε: «Θα πω την περίληψη, αλλά να μου επιτρέψετε ν΄ απαγγείλω τη ραψωδία, για να καταλάβετε και  την περίληψη». Και απήγγειλε ολόκληρη τη ραψωδία…

Ακόμη, στους σχολικούς περίπατους στα βουνά της Ανάφης συναντούσες ομάδες  αγαλμάτων, άλλα ξαπλωμένα και άλλα όρθια που οι βοσκοί είχαν στήσει ν΄ αγναντεύουν το πέλαγος. Η απορία που μου έμεινε ήταν και είναι:  ποιοι σκάλισαν ένα ακριβό νόημα στη σκληρότερη πέτρα που είχαν στη διάθεση τους, για να διατηρηθεί και να διαπεράσει τη φθορά του χρόνου, σε ένα σχεδόν έρημο νησί του Αιγαίου, δαρμένο από τους ανέμους. Και γιατί το νόημα αυτό ήταν τόσο απαιτητικό, για να χαραχθεί στην πέτρα και να γίνει αιώνιο.

Αναπολώντας τα περασμένα και αναζητώντας μια ζωντανή και ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα που με απασχολεί «Τι είναι το σπουδαιότερο που έχω μάθει;», ανέλαβα την πρωτοβουλία και ρώτησα τα παιδιά.

Οι απαντήσεις τους μου έδωσαν ιδιαίτερη χαρά και μου δίδαξαν πολλά. Με περίεργο τρόπο μού υπενθύμισαν συμβουλές του πατέρα μου, και κάποια διαβάσματα.

Μιά ψῆφος στίς ἐκλογές.......

Στόν  Κύριο ἐπίστεψα· κι ὅμως μοῦ λένε ὅλοι·

γιάντα δέν φεύγεις σάν πουλί, δέν πᾶς νά ζεῖς στά ὅρη ;

Δέν βλέπεις πού οἱ ἄνομοι τό τόξο τους τεντώνουν,

κι ἔχουν στήν θήκη ἕτοιμα τά βέλη καί σκοτώνουν

τσ' ἁγίους, θεοσκότεινα, καί δέν τό μετανοιώνουν.

Κι ὅ,τι καί νά ‘κτιζες ἐσύ ἐκεῖνοι τό χαλοῦσαν·

ἰντά 'φταιξε ὁ δίκαιος κι ἐτσά τόν κυνηγοῦσαν ; 

Τήν κατοικιά του ὁ Κύριος, τήν ἔχει στόν ναό του·

τόν θρόνο του πού κάθεται, ψηλά στόν οὐρανό του.

Τά μάτια του ξανοίγουνε πάντα τούς πεινασμένους,

τά βλέφαρά του στούς θνητούς νά βροῦν τούς πονεμένους.

Χώρια τούς βάζει ὁ Θεός, τσ’ ἀνόμους καί τσ’ ἀγίους,

ὅποιοι ἀγαποῦνε τ’ ἄδικο πρῶτα μισοῦνε τσ' ἴδιους.

Στ’ ἁμαρτωλούς ὁ Κύριος, στένει κρυφές παγίδες,

φωτιά καί θειάφι τούς πετᾶ καί στέλνει καταιγίδες,

τοῦτα θά πάρουν μερτικό καί δίκιες τιμωρίες.

Δίκαιος εἶναι ὁ Θεός, μ' ἀγάπη πάντα κρίνει,

τό πρόσωπό του νά τό δοῦν, τίμιους μόνο ΄φήνει.

                                                                          Ψαλμός 10ος 

Ἀστερούσια ὄρη, Μ. Κουδουμά...

Τά ρυάκια Θέε μου, τρέχουνε κι ὅλα τους ξεχειλίζουν,

φουσκώνουν πάλι οἱ ποταμοί, βρυχοῦνται καί μουγκρίζουν·

κύματα σκώνουνε ψηλά, ταράσσουνε κι ἀφρίζουν.

Ὅμορφο εἶναι νά τ' ἀκοῦς νερό πού κελαρύζει,

τήν  θαυμαστή τήν θάλασσα μέ κύματα π' ἀφρίζει,

μά, πιό τρανός ὁ Κύριος στά ὕψη νά βιγλίζει.

                                                                                 Ψαλμός 92ος, 3-4

Ἑνός λεπτοῦ σιγή....

Εἰς μνήμην
τοῦ χωριοῦ πού βυθίζεται
τῶν νεκρῶν πού δέν φεύγουν
τῆς γυναίκας πού ἔμεινε
τοῦ φωτογράφου,

ἑνός λεπτοῦ σιγή
παρακαλῶ.

Νηπιοβαπτισμός......

Βαπτίζοντας  τόν ἐγγονό μου, 

ὡς ἄλλος  Ἰωάννης, 

στό φῶς τῶν πραγμάτων πού ἀγαπῶ, 

στά χρώματα πού δακρύζουν, 

βαπτίζοντάς τον στή εὐωδία τοῦ λιβανιοῦ, 

στά μελωδία τοῦ χώρου πού ζῶ, 

στό φῶς τοῦ καντηλιοῦ μου, 

στά λαμπαδοφεγγίσματα ψυχῶν ζώντων καί κεκοιμημένων, 

ἐλπίζω  ὅλα ἐτοῦτα  νά ὑφανθοῦν 

μυστικά στό στημόνι τῆς ζωῆς του. 

Ζεσταίνεται ἡ καρδιά μου πώς τόν προικίζω 

μέ τήν μυστική περιουσία μου. 

Δόξα σοι ὁ Θεός......

Καλό χρόνο.........

Δέν εἶμαι σίγουρος ἄν τό κάνω καλά,
καί μέ τά παιδιά μου τό ἴδιο ἔκανα θαρρῶ,
μά μαθαίνω στόν ἐγγονό μου ἀπό τώρα
πῶς νά παίζει μέ τήν φωτιά.....

Ἔχω τήν ἐλπίδα, 
τήν ψευδαίσθηση ἄς πεῖ ὅποιος θέλει,
ὅτι κρύβεται ἀπό πίσω ὁ Θεός 
καί δέν μᾶς ἀφήνει νά καοῦμε,
ὅταν παίζωμε μέ τήν φωτιά στ' ἀληθινά........

   Ἄλλαζα, λέει, τίς ἄνω τελείες, ἔπαιζα μέ τά πνεύματα καί 

τούς τόνους πού μοιάζανε μέ σημεῖα   μουσικῆς καί περίμενα νά

διαβάσω στόν Κ. καί τήν Β. τό μικρό, τέλειο παραμύθι, πού ἤταν

γραμμένο  στό χαρτί πού κρατοῦσα. Μέ χαρά ἀνείπωτη  

περίμενα νά ξυπνήσουν οἱ γειτόνοι μου. Μά ὅσο περίμενα, τόσο τό 

παραμύθι ἄλλαζε συνεχῶς καί γινότατε πιό ὄμορφο, σάν τό φῶς 

πού ἔφεγγε κάποιες φορές στόν τόπο, σάν τά πουλάκια πού 

τιτιβίζανε μουσικές καινούργιες στά πεῦκα καί στά  κυπαρίσσια.

Τελικά δέν θυμᾶμαι ἄν ἄκουσαν τό παραμύθι οἱ φίλοι μου, μά 

ἐμένα ἤτανε τόση ἡ χαρά μου, πού ξύπνησα μεταξύ δευτέρας καί 

τρίτης φυλακῆς κι ἔπιασα τό μολύβι μπάς σταθεῖ λίγη χαρά 

καί μυρίσει σέ κάποια ἀπό τίς σειρές πού ἔγραφα.

    Φαίνεται ὁ χῶρος, ὁ χρόνος, οἱ πεθυμιές, οἱ ψυχές τῶν 

ἀνθρώπων ἔχουν κι  ἄλλες διαστάσεις ζωῆς πού φτάνουν στό χῶρο

τοῦ ὀνείρου.  Ἔτσι ἴσως ζοῦμε πιό ἀληθινά τά ἄρρητα τοῦ Κυρίου 

μας.

   Θαρρῶ πώς στίς συναντήσεις ἀνθρώπων βιώνεται μαζί μέ τό 

τώρα ἕνας χρόνος αἰωνιότητας καί εἶναι αὐτός ὁ λόγος πού ἡ μιά

φορά φτάνει καί περισσεύει γιά νά δοξάζωμε παντοτινά τόν Θεό 

μας.

Μεταγραφές......

Στρίβεις τό πρόσωπο ἀλλοῦ καί σβύνει ἡ ἐμιλιά μου,

ἡ δύναμή μου χάνεται, μπερδεύγουν τά μυαλά μου.

Ἴντα τό θές τό αἶμα μου νά τρέξει ἅμα μέ σφάξεις,

ἴντα θά κάμεις τό κορμί στόν τάφο σάν τό θάψεις ;

Μπάς καί σ’ ὑμνεῖ τό λείψανο, τό χῶμα τί τό νοιάζει,

ποιός θά μιλεῖ γι' ἀλήθειες σου, ποιός θά σέ λογαριάζει ;

....................................................................................

Καί μ' ἄκουσε ὁ Κύριος, κι ἦρθε κι ἐλέησέ με,

κι ἔγινε ὁ προστάτης μου, γιατρός μου κι ὕγειανέ με.

Χαρά ‘κανες τόν θρῆνο μου, γέλιο τό κάθε κλάμα,

στά ἄσπρα ροῦχα μ' ἔντυσες καί μοῦ 'σκισες τά μαῦρα.

κι' ὅπως στήν ζήση θά σ' ὑμνῶ, τήν λύπη θά ξεχάσω.....

                                                                                         Ψαλμός 29, 8.13

Ἀξιώθηκα νά γίνω παπποῦς 
καί νά μπορῶ καί φτιάχνω 
ξύλινα παιγνίδια στά ἐγγόνια μου. 
Ὅπως ἀκριβῶς ἔκανα παιδί 
στό χωριό πού μεγάλωσα. 
Ἄλλο τίποτα νά παίξωμε δέν εἴχαμε τότες. 
Ἡ χαρά μου θά πρέπει νά εἶναι 
μεγαλύτερη τῶν ἐγγονῶν μου 
γιατί ἐγώ ἐπιστρέφω στήν παιδική μου ἡλικία 
πού ὅλα ἤτανε θαυμάσια, 
μεγάλα καί μαγικά. 
Ἐκεῖνα παίζουνε στό τώρα καί χαίρονται, 
κι ἐγώ στήν αἰωνιότητα. 
Δόξα σοι ὁ Θεός.



https://www.youtube.com/watch?v=dweiGyjxhHs&feature=player_embedded
εὐχαριστίες στόν ¨Ἀέρα Πατέρα".

Τό Μεγάλο Κάστρο ἑορτάζει τόν Ἅγιο Μηνά, τόν προστάτη του....

\

Κάθε χρόνο ὁ κόσμος γίνεται πιό πολύς καί θυμίζει παλιές ἐποχές. Δόξα σοι ὁ Θεός..