Μιά ψῆφος στίς ἐκλογές.......

Στόν  Κύριο ἐπίστεψα· κι ὅμως μοῦ λένε ὅλοι·

γιάντα δέν φεύγεις σάν πουλί, δέν πᾶς νά ζεῖς στά ὅρη ;

Δέν βλέπεις πού οἱ ἄνομοι τό τόξο τους τεντώνουν,

κι ἔχουν στήν θήκη ἕτοιμα τά βέλη καί σκοτώνουν

τσ' ἁγίους, θεοσκότεινα, καί δέν τό μετανοιώνουν.

Κι ὅ,τι καί νά ‘κτιζες ἐσύ ἐκεῖνοι τό χαλοῦσαν·

ἰντά 'φταιξε ὁ δίκαιος κι ἐτσά τόν κυνηγοῦσαν ; 

Τήν κατοικιά του ὁ Κύριος, τήν ἔχει στόν ναό του·

τόν θρόνο του πού κάθεται, ψηλά στόν οὐρανό του.

Τά μάτια του ξανοίγουνε πάντα τούς πεινασμένους,

τά βλέφαρά του στούς θνητούς νά βροῦν τούς πονεμένους.

Χώρια τούς βάζει ὁ Θεός, τσ’ ἀνόμους καί τσ’ ἀγίους,

ὅποιοι ἀγαποῦνε τ’ ἄδικο πρῶτα μισοῦνε τσ' ἴδιους.

Στ’ ἁμαρτωλούς ὁ Κύριος, στένει κρυφές παγίδες,

φωτιά καί θειάφι τούς πετᾶ καί στέλνει καταιγίδες,

τοῦτα θά πάρουν μερτικό καί δίκιες τιμωρίες.

Δίκαιος εἶναι ὁ Θεός, μ' ἀγάπη πάντα κρίνει,

τό πρόσωπό του νά τό δοῦν, τίμιους μόνο ΄φήνει.

                                                                          Ψαλμός 10ος 

Ἀστερούσια ὄρη, Μ. Κουδουμά...

Τά ρυάκια Θέε μου, τρέχουνε κι ὅλα τους ξεχειλίζουν,

φουσκώνουν πάλι οἱ ποταμοί, βρυχοῦνται καί μουγκρίζουν·

κύματα σκώνουνε ψηλά, ταράσσουνε κι ἀφρίζουν.

Ὅμορφο εἶναι νά τ' ἀκοῦς νερό πού κελαρύζει,

τήν  θαυμαστή τήν θάλασσα μέ κύματα π' ἀφρίζει,

μά, πιό τρανός ὁ Κύριος στά ὕψη νά βιγλίζει.

                                                                                 Ψαλμός 92ος, 3-4

Ἑνός λεπτοῦ σιγή....

Εἰς μνήμην
τοῦ χωριοῦ πού βυθίζεται
τῶν νεκρῶν πού δέν φεύγουν
τῆς γυναίκας πού ἔμεινε
τοῦ φωτογράφου,

ἑνός λεπτοῦ σιγή
παρακαλῶ.

Νηπιοβαπτισμός......

Βαπτίζοντας  τόν ἐγγονό μου, 

ὡς ἄλλος  Ἰωάννης, 

στό φῶς τῶν πραγμάτων πού ἀγαπῶ, 

στά χρώματα πού δακρύζουν, 

βαπτίζοντάς τον στή εὐωδία τοῦ λιβανιοῦ, 

στά μελωδία τοῦ χώρου πού ζῶ, 

στό φῶς τοῦ καντηλιοῦ μου, 

στά λαμπαδοφεγγίσματα ψυχῶν ζώντων καί κεκοιμημένων, 

ἐλπίζω  ὅλα ἐτοῦτα  νά ὑφανθοῦν 

μυστικά στό στημόνι τῆς ζωῆς του. 

Ζεσταίνεται ἡ καρδιά μου πώς τόν προικίζω 

μέ τήν μυστική περιουσία μου. 

Δόξα σοι ὁ Θεός......

Καλό χρόνο.........

Δέν εἶμαι σίγουρος ἄν τό κάνω καλά,
καί μέ τά παιδιά μου τό ἴδιο ἔκανα θαρρῶ,
μά μαθαίνω στόν ἐγγονό μου ἀπό τώρα
πῶς νά παίζει μέ τήν φωτιά.....

Ἔχω τήν ἐλπίδα, 
τήν ψευδαίσθηση ἄς πεῖ ὅποιος θέλει,
ὅτι κρύβεται ἀπό πίσω ὁ Θεός 
καί δέν μᾶς ἀφήνει νά καοῦμε,
ὅταν παίζωμε μέ τήν φωτιά στ' ἀληθινά........

   Ἄλλαζα, λέει, τίς ἄνω τελείες, ἔπαιζα μέ τά πνεύματα καί 

τούς τόνους πού μοιάζανε μέ σημεῖα   μουσικῆς καί περίμενα νά

διαβάσω στόν Κ. καί τήν Β. τό μικρό, τέλειο παραμύθι, πού ἤταν

γραμμένο  στό χαρτί πού κρατοῦσα. Μέ χαρά ἀνείπωτη  

περίμενα νά ξυπνήσουν οἱ γειτόνοι μου. Μά ὅσο περίμενα, τόσο τό 

παραμύθι ἄλλαζε συνεχῶς καί γινότατε πιό ὄμορφο, σάν τό φῶς 

πού ἔφεγγε κάποιες φορές στόν τόπο, σάν τά πουλάκια πού 

τιτιβίζανε μουσικές καινούργιες στά πεῦκα καί στά  κυπαρίσσια.

Τελικά δέν θυμᾶμαι ἄν ἄκουσαν τό παραμύθι οἱ φίλοι μου, μά 

ἐμένα ἤτανε τόση ἡ χαρά μου, πού ξύπνησα μεταξύ δευτέρας καί 

τρίτης φυλακῆς κι ἔπιασα τό μολύβι μπάς σταθεῖ λίγη χαρά 

καί μυρίσει σέ κάποια ἀπό τίς σειρές πού ἔγραφα.

    Φαίνεται ὁ χῶρος, ὁ χρόνος, οἱ πεθυμιές, οἱ ψυχές τῶν 

ἀνθρώπων ἔχουν κι  ἄλλες διαστάσεις ζωῆς πού φτάνουν στό χῶρο

τοῦ ὀνείρου.  Ἔτσι ἴσως ζοῦμε πιό ἀληθινά τά ἄρρητα τοῦ Κυρίου 

μας.

   Θαρρῶ πώς στίς συναντήσεις ἀνθρώπων βιώνεται μαζί μέ τό 

τώρα ἕνας χρόνος αἰωνιότητας καί εἶναι αὐτός ὁ λόγος πού ἡ μιά

φορά φτάνει καί περισσεύει γιά νά δοξάζωμε παντοτινά τόν Θεό 

μας.

Μεταγραφές......

Στρίβεις τό πρόσωπο ἀλλοῦ καί σβύνει ἡ ἐμιλιά μου,

ἡ δύναμή μου χάνεται, μπερδεύγουν τά μυαλά μου.

Ἴντα τό θές τό αἶμα μου νά τρέξει ἅμα μέ σφάξεις,

ἴντα θά κάμεις τό κορμί στόν τάφο σάν τό θάψεις ;

Μπάς καί σ’ ὑμνεῖ τό λείψανο, τό χῶμα τί τό νοιάζει,

ποιός θά μιλεῖ γι' ἀλήθειες σου, ποιός θά σέ λογαριάζει ;

....................................................................................

Καί μ' ἄκουσε ὁ Κύριος, κι ἦρθε κι ἐλέησέ με,

κι ἔγινε ὁ προστάτης μου, γιατρός μου κι ὕγειανέ με.

Χαρά ‘κανες τόν θρῆνο μου, γέλιο τό κάθε κλάμα,

στά ἄσπρα ροῦχα μ' ἔντυσες καί μοῦ 'σκισες τά μαῦρα.

κι' ὅπως στήν ζήση θά σ' ὑμνῶ, τήν λύπη θά ξεχάσω.....

                                                                                         Ψαλμός 29, 8.13

Ἀξιώθηκα νά γίνω παπποῦς 
καί νά μπορῶ καί φτιάχνω 
ξύλινα παιγνίδια στά ἐγγόνια μου. 
Ὅπως ἀκριβῶς ἔκανα παιδί 
στό χωριό πού μεγάλωσα. 
Ἄλλο τίποτα νά παίξωμε δέν εἴχαμε τότες. 
Ἡ χαρά μου θά πρέπει νά εἶναι 
μεγαλύτερη τῶν ἐγγονῶν μου 
γιατί ἐγώ ἐπιστρέφω στήν παιδική μου ἡλικία 
πού ὅλα ἤτανε θαυμάσια, 
μεγάλα καί μαγικά. 
Ἐκεῖνα παίζουνε στό τώρα καί χαίρονται, 
κι ἐγώ στήν αἰωνιότητα. 
Δόξα σοι ὁ Θεός.



https://www.youtube.com/watch?v=dweiGyjxhHs&feature=player_embedded
εὐχαριστίες στόν ¨Ἀέρα Πατέρα".

Τό Μεγάλο Κάστρο ἑορτάζει τόν Ἅγιο Μηνά, τόν προστάτη του....

\

Κάθε χρόνο ὁ κόσμος γίνεται πιό πολύς καί θυμίζει παλιές ἐποχές. Δόξα σοι ὁ Θεός..

 

Ἀπό τήν σκιά τῆς λησμονιᾶς μιά ὁμάδα φίλων τοῦ ἀθέατου κάλλους ἀνέσυρε καί ἱστόρισε τίς πάμφωτες ἐκκλησίες τῆς περιοχῆς τῆς Ἐπισκοπῆς Πεδιάδος σέ ἕνα καλαίσθητο λεύκωμα. Ἡ παρουσίαση θά γίνει αὔριο Κυριακή στόν ναό τοῦ ἁγίου Μηνᾶ τῆς Ἐπισκοπῆς.

Δέν εἶναι φυσιολογικό νά ὑφίσταται ἡ γραφή, κι' ἐμεῖς νά διαβάζουμε. 
Τό γεγονός τοῦτο φτάνει γιά νά πειστοῦμε πώς ὁπωσδήποτε δέ ζοῦμε ἀκέρια τήν ζωή μας.

 Γ. Σαραντάρης
 23.7.38

Ἡ κολοκύνθα

                                                                                        Ἡ κολοκύνθα τοῦ Ἰωάννη

Παροικῶ σέ ἐξοχή, καί κάθε χρόνο φυτεύω κολοκυθιές. Διάφορες ποικιλίες. Μ' ἀρέσουν τά χρώματα τους, τά σχήματά τους, ὁ ἀνθός τους, μ' ἀρέσει τό πόσο γρήγορα μεγαλώνουν. Μ' ἀρέσουν γιατί φέρνω στόν νοῦ μου τόν Ἰωνά νά κάθεται ἀπέναντι ἀπό τήν Νινευή, κάτω ἀπό τόν ἴσκιο τῆς κολοκύνθας τῆς μιᾶς νυχτός. Συνήθως ἔχω παραγωγή καί τήν μοιράζω στούς φίλους. Ἐφέτος ἄλλαξα τόπο καί φύτεψα μόνο δυό-τρεῖς στό γκρεμό, δίπλα στό κοτέτσι, σύνορα μέ τόν γείτονα. Ἐπρόκοψε ἡ μιά, κι' ἔκαμε δυό κολοκύνθες. Ἡ μιά ἀπό αὐτές ἔγινε στό χωράφι μου, μά ἡ ἄλλη ὄχι. Γιατί τήν ἔκανε ὁ βλαστός πού εἶχε περάσει  στό χωράφι τοῦ γείτονα, καί ἔτσι μεγάλωσε σέ ξένο τόπο. Καί οἱ δύο κολοκύνθες κιτρίνισαν πρίν λίγο καιρό, κι' ἤτανε ἕτοιμες νά κοποῦν.

Βλέπω τόν γείτονά μου, καί μοῦ λέει σάν κατακτητής. Θά  φάω κι' ἐγώ κολοκύθα·  καί ἐννοοῦσε τήν δικιά μου, πού εἶχε μεγαλώσει στό χωράφι του. Μά, ἀφοῦ κάθε χρόνο ἔτσι ἤ ἀλλιώς τοῦ ἔδινα ἐγώ μιά κολοκύνθα, γιατί νά τήν πάρει μέ τέτοιο τρόπο, σκέφτηκα.  Δέν μίλησα, ἀλλά εἶπα ἀπό μέσα μου. Νά ΄τανε πολλές, δέν πείραζε. Μά εἶναι μόνο δυό  καί τίς χρειάζομαι. Παρά ὕστερα εἶπα νά τοῦ τήν ζητήξω, γιατί ἔχει φράκτη καί δέν μποροῦσα νά περάσω στόν τόπο του, ἤ νά τοῦ δώσω τήν μισή ὅταν θά τήν ἔκοβα, μά δέν εἶπα κουβέντα. Καί στεναχωρήθηκα πού ὁ γείτονας μέ τρόπο αὐταρχικό καί αὐθάδη μοῦ κατάσχεσε τήν μισή παραγωγή μου. Καί οὔτε ἕνα εὐχαριστῶ.  Ἔκοψα τήν κολοκύνθα πού μεγάλωσε στό χωράφι μου, μά τό βλέμμα μου ἤτανε στήν ἄλλη πίσω ἀπό τό δίχτυ, κι' ἔνοιωθα τήν καρδιά μου βαρειά  πού θά τήν ἔτρωγε ὁ γείτονας μέ τέτοιο τρόπο.

Περάσανε λίγες μέρες. Κατεβαίνω στό τόπο πού ἤτανε φυτεμένες οἱ κολοκυθιές, μά ἡ κολοκύνθα τοῦ γείτονα εἶχε ὁλότελα σαπίσει. Θαρρεῖς καί κάποιος τήν εἶχε καταραστεῖ καί σάπισε τόσο γρήγορα, ὅσο γρήγορα εἶχε ξεραθεῖ καί ἡ κολοκυθιά τοῦ  Ἰωνᾶ. Μοῦ φάνηκε παράξενο. Γιατί οἱ κολοκύνθες κρατᾶνε πολύ, καί τρώγονται τήν σαρακοστή. Κυτώντας τήν σάπια κολοκύνθα, ἐφοβήθηκα. Γιατί κατάλαβα πώς ἐσάπισε ἀπό τό βάρος τῆς καρδιᾶς μου, ἀπό τήν κακή προαίρεσή μου. Καί θυμήθηκα ἱστορίες ἀπό τό γεροντικό καί εἶπα ὡς ἄλλος Ἰωνᾶς.  Θέε μου, βοήθησέ με νά μήν βαστάξει ἄλλη φορά βάρος ἡ καρδιά μου σέ ἄνθρωπο.

Γιάννης Βάρδας, ο Λασιθιώτης λυράρης.

Οπου καί νά συναντῶ τόν Βάρδα,
 θαρρῶ πώς ξαναρχίζω νά ζῶ, 
πώς βρίσκω μιά πηγή δροσερή καί πίνω, 
πώς βρίσκομαι πιο κοντά στήν λαλιά της ψυχης μου,  
πως μπορω ακομα να χορεψω και να τραγουδήσω. 
Δόξα σοι ὁ Θεός. 
Ἀφήνει ἀνθρώπους στόν κόσμο 
νά τόν δοξολογοῦνε 
καί νά μᾶς θυμίζουνε 
πώς ὑπάρχει ζωντανός ἀναμεταξύ μας.

Κ. Ζάχος: Αυτός ο κόσμος είναι λίγος για τον άνθρωπο

Ἄκουσα τήν ὁμιλία τοῦ δάσκαλου καί παρά λίγο ν' ἀρχίσω νά φωνάζω σάν τό παιδάκι πού βρῆκε τόν θησαυρό ἐκεῖ πού δέν τό περίμενε... Τρόπος νά ζυγιστεῖς, νά ἀναπνεύσεις, νά ξανανοίξεις τά φτερά καί νά πετάξεις. Νά κάμεις μιά βόλτα στόν οὐρανό.
Σκεφτόμουνα τήν φτώχεια τοῦ λόγου τῶν κηρυγμάτων σέ ἀντίθεση μέ τό μεγαλεῖο τοῦ λόγου τῆς ἐμπειρίας. Δόξα σοι ὁ Θεός, δέν μᾶς ἀφήνει......

Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Τίτου, Ἐπισκόπου Γορτύνης τῆς κατὰ Κρήτην, μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου.

ἅγιος Τίτος Ἠρακλείου 25.08.2004

Ἅγιος Τίτος, ἀρχές 6ου αἰῶνος, Γόρτυνα

Τοῦ Παύλου συνέκδημος, καί μαθητής γεγονώς, 
τήν Κρήτην κατηύγασας, 
Τίτε Ἀπόστολε, τῇ αἴγλη τῶν λόγων σου. 
Ὡς οὖν ταύτην ἐῤῥύσω, σκότους τῆς ἀσεβείας, 
οὕτω καί νῦν τούς πόθω, σέ τιμῶντας παμμάκαρ, 
ὡς ἔχων παῤῥησίαν πολλήν, 
ῥῦσαι παντός πειρασμοῦ.

Ἀπολυτίκιον τοῦ Ἁγίου.

Στό Βαθύ................

Κάθε φορά πού πηγαίνω στό Βαθύ, φεύγω μέ τίς τσέπες μου γεμάτες χαρά, σοφούς λόγους  πού προσπαθῶ νά ψηφοθετίσω ἀργότερα. Λές καί κάνω μιά βουτιά στήν αἰωνιότητα, καί μένουνε οἱ σταγόνες της ἀπάνω μου καί τίς κουβαλῶ καί μυρίζουν τήν ζωή μου. Δόξα σοι ὁ Θεός.


https://plus.google.com/u/0/104945002234745323020/posts/amZ6dXZyFox?pid=6050603775592026370&oid=104945002234745323020

Βρῦσες Μεραμπέλου......

Ἀφοῦ ὑπάρχουν τέτοιοι ἄνθρωποι καί τέτοιοι χορευτές δοξάζω τόν Θεό καί ἐλπίζω κάθε μέρα πιό πολύ στήν ἀνάστασή μας.  https://plus.google.com/u/0/104945002234745323020/posts/UxHVfspQ4Yv?pid=6049239452381359106&oid=104945002234745323020

Στήν Παναγία τήν Μαρτσαλιώτισσα......

Σπηλαιώδης ὁ ναός τῆς Παναγίας, στήν κορυφή τοῦ φαραγγιοῦ τοῦ Μαρτσάλου, δίπλα στό ἁγιοφάραγγο. Ἀνήκει στήν Μ. Ὀδηγητρίας,  Ἄν καί τό μοναστήρι ἑορτάζει σήμερο, ὁ π. Εὐτυχιανός κάθε χρόνο λειτουργεῖ ἐδῶ.  Παλιά δεκαπέντιζε  πολύς κόσμος γύρω ἀπό τό σπήλαιο, τώρα λίγοι, καί ἑορταζαν ἐκεῖ τήν Παναγία μας. Εὔχομαι ὅσοι μποροῦν νά κατεβοῦν τά σκαλιά της καί νά τούς ἀξιώσει ὁ Θεός νά ἀκούσουν τά ἐγκώμια καί τήν λειτουργία σ' αὐτό τόν χῶρο.  Φέτος ἤτανε περισσότεροι οἱ νέοι ἀπό ἐμᾶς τούς πιό μεγάλους καί κοινώνησε σχεδόν ὁλόκληρο τό ἐκκλησίασμα. Δόξα σοι ὁ Θεός. Χρόνια πολλά εὐλογημένα.

Kαλοκαίρι......

Χάραμα στόν Κόφινα

Ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, πρός σέ ὀρθρίζω,
ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου,
ποσαπλῶς σοι ἡ σάρξ μου
ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ.

                                                            Ψαλμός 62.1

Θέε μου, ξημέρωμα προσεύχομαι, ὀντέ γλυκοχαράζει·

τότες, ἡ ψυχή μου σέ ποθεῖ καί βαριαναστενάζει,

μά πιό πολύ σ' ἀναζητᾶ ἡ σάρκα πού σπαράζει,

ἐδῶ στήν γῆ, τήν ἄνυδρη, τσ' ἐρήμου ἀποῦ μοιάζει.

Προφήτη Ἠλιοῦ, Ἀρχαῖα Ἀρκαδία

Ἡ Ἀρχαὶα Ἀρκαδία ἀναφέρεται γιά πρώτη φορά στόν Πολύβιο 221 π. Χ. Καταστράφηκε ἀπό τούς Ρωμαίους. Στά πρώτα χρόνια τοῦ Χριστιανισμοῦ  ἦταν ἔδρα ἐπισκόπου. Σάν πόλη ἀνεξάρτητη εἶχε κόψει νομίσματα μέ τήν κεφαλή τοῦ Ἄμωνος Διός καί ἀπό τό ἄλλο τῆς Ἀθηνᾶς, μέ τήν λέξη ΑΡΚΑΔΩΝ. Ἐπισκοπή Γορτύνης καί Ἀρκαδίας ὑπάρχει καί σήμερα.  Τό οἰκοδομικό της ὑλικό εἶναι διάσπαρτο γύρω ἀπό τόν Πρ. Ἠλία σέ μεγάλη ἔκταση.  Βρίσκεται στά ὅρια τοῦ χωριοῦ Ἀφρατί, στήν ἐπαρχία Πεδιάδος, στό νομό Ἠρακλείου. Χρόνια πολλά.
Εὐχαριστῶ τόν φίλο μου Παῦλο γιά τήν πρόσκληση καί τήν φιλοξενία.

Εἰς μνημόσυνον τῆς Κατερίνας τῶν Σφαγείων...

Γιάννη, ἔλα νά σοῦ πῶ, ἔλα νά σοῦ πῶ, μοῦ φώναξε μόλις μέ εἶδε νά μπαίνω στόν θάλαμο τοῦ νοσοκομείου πού μαρτυροῦσε. Ἐσίμωσα δίπλα της. Τί  'ναι Κατερίνα ;    Ἔμπαινα στό χειρουργεῖο καί στήν πόρτα ἀπ' ἔξω, ἐκεῖ πού ἤμουνα στό φορεῖο ἦρθε ἕνας γέρος  μέ στολή καί μέ χάϊδεψε, καί μοῦ λέει.Μή φοβᾶσαι Κατερίνα. Ποιός εἶσαι τονέ ρωτῶ. Ὁ Ἅγιος Νικόλαος μοῦ λέει. Κι' ἤτανε κοντά μου  ὅλη τήν ὦρα στό χειρουργεῖο καί δέν φοβήθηκα καθόλου. Ξύπνια Γιάννη τόν εἶδα, ὄχι κοιμισμένη. Καί πῶς ἤτανε ὁ ἅγιος, τηνέ ρωρῶ. Καί ἀρχίζει ἡ Κατερίνα, ὁ λόγος της δέν εἶχε περισσότερες ἀπό πεντακόσιες λέξεις, νά μοῦ περιγράφει τόν ἅγιο. Μιά περιγραφή συγκλονιστική, πού εὐτυχῶς κρατοῦσα τήν κάμερα καί ὑπάρχει ἀκριβῶς ἡ ἀφήγησή της. 
Μεγαλύτερο ἰσόβιο μαρτύριο δέν ἔχω δεῖ σέ ἄνθρωπο. Καί ἐπειδή ὁ Θεός εἶναι δίκαιος θά τῆς ἀνταποδώσει ἀνάλογα. Ἡ Κατερίνα ἦταν 58 χρονῶν, μά ἔζησε ζωή χιλίων. Ἐκοιμήθει 4 τό ἀπόγευμα, σήμερο τῆς ἁγίας Μαρίνας. Αἰωνία της  μνήμη.

Ἡ Ἀριάδνη

Τήν  Ἀριαδνη τήν μύρισα μόλις προχθές. Πρώτη φορά.  Κυταζόμαστε  καί μέ θωρεῖ. Στό βάθος τοῦ ματιοῦ της ζεῖ ὁ πατέρας μου, ὁ γιός μου, ἕνα κομμάτι  σάρκας μου φωτισμένο. Δόξα σοι ὁ Θεός.

Τό φεγγάρι στόν κῆπο μου

Εἶπα· 

ποιός θά μοῦ δώσει τά φτερά, μιᾶς ἄσπρης περιστέρας,

γιά νά πετάξω στά ψηλά, νά βγῶ στό φῶς τῆς μέρας ;

Ἄν εἶχα ἐγώ τέτοια φτερά, στά ξένα θά πετοῦσα,

στήν ἐρημιά θά πήγαινα, κι’ ἐκεῖ θά κατοικοῦσα.

Ἐκεῖ θά τόν ἀνίμενα, νά ‘ρθεῖ γιά νά μέ σώσει,

νά πάρει τήν λιγοψυχιά, τίς μπόρες νά μοῦ διώξει.

                                                                                                  Ψαλμός 54.7,8

Ὁ ἱερομόναχος Εὐτυχιανός

Ἦρθε ὁ Εὐτυχιανός στό σπίτι μου καί μοῦ ἄφησε εὐλογία ἐτοῦτα τά στιχάκια. Τά εἶχε μάθει ἀπό τήν θειά του, κι' ἐκείνη ἀπό τό ἀναγνωστικό τοῦ Δημοτικοῦ.
Θυμᾶμαι πώς εἶχα συγκλονιστεῖ ἀπό τήν καλλίγραφη γραφή του ὅταν τήν εἶχα πρωτοδεῖ πρίν ἀπό πολλά πολλά χρόνια. Τότες ἤτανε μόνος του στό μοναστήρι. Ἀντέγραφε τό ΙΕΡΑΤΙΚΟΝ καί τό στάχωνε ὁ ἴδιος καί τό χάριζε στούς ἀδερφούς του. Δόξα σοι ὁ Θεός.

Ὁ κῆπος μου.

Γιά πολλούς λόγους τόν κῆπο τόν μπερδεύω μέ τόν Παράδεισο. Ἕνας λόγος εἶναι πού ἀκλουθοῦσα τοῦ παπποῦ μου τόν Νικόλη στούς κήπους του μικιός. Τά χρώματα, ἡ ἡσυχία, τά πουλιά, τό κελάρυσμα τοῦ νεροῦ στόν καταπότη, ἡ ἀλάλητη ἀρχοντομοναξιά τοῦ παπποῦ μου, παράδεισο μοῦ θύμιζαν. Δόξα σοι ὁ Θεός, ἔτσι μεγάλωσα. 
Φαίνεται ἐτοῦτο δέν τό πέταξα. Ἐδῶ στήν ἄκρη τοῦ γκρεμοῦ ἐδιάλεξα ἕνα μέρος νά θωρῶ τόν Γιοῦχτα καί τό ἐξωκλήσι τῆς Μεταμόρφωσης τοῦ Κυρίου μου στήν κορυφή του καί ἔφτιαξα τόν κῆπο. Μακριά ἀπό ἀνθρώπους, μά κοντά στόν παράδεισο. Δόξα σοι ὁ Θεός. Καί μοῦ δίνει τά ἐλέη Του

Εἰς μνημόσυνον.....

Ὁ προπαπποῦς Μιχάλης καί γιός του ὁ Γιάννης δεξιά μέ τήν γυναῖκα του

Τά Τρυπητά εἶναι οἰκισμός, μετόχι μᾶλλον, τῶν Σταυρακάκηδων. Βορεινά τῆς Μ. τῶν Ἀπεζανῶν. Τέσσαρα πέντε σπίτια, ὄχι παραπάνω.  Ὁ προπαπποῦς Σταυρακάκης,  Ἀνωγειανός, βοσκός. ἀντάρτης. 
Ὁ γιός του ὁ Γιάννης ἐκοιμήθει προχθές, 94 ἐτῶν, συνεχιστής τῆς παράδοσης. Στήν Ἀλβανία πολεμιστής,  ἀντάρτης στήν κατοχή, καί πιό ὕστερα στόν ἐμφύλιο φαντάρος. Τιμές καί χαρτιά καί διπλώματα τοῦ δώσανε πολλά, ἀλλά ποτές δέν καταδέχτηκε νά τά πάρει.  Ἐκεῖ στήν ἐρημιά  μεγάλωσε μέ τήν γυναῖκα του δυό γιούς καί τήν κόρη τους. Τά σπούδασε καί τά τρία. Ὁ Μιχάλης εἶναι ὁ πρῶτος, φίλος μου ἀπό τήν νιότη.

Πρωτοκοιμήθηκε ἡ γυναῖκα του. Περνᾶνε τά δέκα χρόνια. Δυό τρεῖς ὦρες πρίν τήν ἐξόδιο, ἀνοίξανε τὀν τάφο της. Καί  εὐωδίασε ὁ τόπος. Χριστός Ἀνέστη.

Ὁ μπαρμαγιάνης  ψυχοραγοῦσε καί τήν ὦρα ἐκείνη σταμάτησε  τό ρολόϊ τῆς κουζίνας Τά πάντα συνέπασχον. καθώς λέει ὁ ψαλμωδός. Ψέλισε δυό φορές, Θεέ μου, Θεέ μου καί ἄφησε τόν κόσμο ἐτοῦτο νά συναντήσει τούς ἄλλους πού τόν περίμεναν. Ρίγησα στήν θέα τοῦ λειψάνου.  Δέν ἔμοιαζε μ' ἐμᾶς τούς ἀποδέλοιπους. Εἶχε κάτι θεϊκό, δέν ξέρω τί, ὁ ὕστερος τῶν ἀνταρτῶν.

Ὅλα στήν συνέχεια ἤτανε δοξολογία. Καί παίξανε μπαλωτιές, πολλές, σάν νἄτανε ὁ γάμος του.

Στόν τάφο τῆς γυναῖκας του, στὀν δικὀ του δηλαδή, εἶχε ἐκεῖνος γράψει. Κορφή δέν ὑπάρχει. Ὑπάρχει ἀνήφορος.

Μιά στάλα λύπης πού ἔφταξε στήν καρδιά του τήν ἔσβυσαν τά παιδόγγονά του πού τά ἔβλεπα νά τοῦ μοιάζουνε.

Εὐλογημένη γῆς πού βγάνεις τέτοιους ἀνθρώπους. Δόξα σοι ὁ Θεός.

Αἰώνία ἡ μνήμη σου καπετάν Γιάννη.

Χριστός Ἀνέστη......

Φτάνοντας ξημέρωμα ἐχθές στόν Πειραιά .....

Εἶναι περίεργο νά συναντᾶς φίλους παλιούς μετά ἀπό τριάντα ὀχτώ χρόνια. Δικτατορία, πανεπιστήμιο, ἀμφιθέατρα, ὦρες ἀμέτρητες συζητήσεων, ἡ ἀφέλεια τῆς νιότης καί ὕστερα ὁ καθένας τόν δρόμο του.

Μιά δυό φορές εἴχαμε μιλήσει στό τηλέφωνο ἀπό τότες. Καί ξαναβρεθήκαμε ἐχθές στό κοιμητήριο τοῦ Περιστερίου. Στό μνημόσυνο τοῦ φίλου μας τοῦ Γιώργη, μέ τήν μεγάλη ἀγκαλιά καί τό πλατύ χαμόγελο. Γιατρός. Εἶχε κοιμηθεῖ Μεγάλη Δευτέρα.

Ὁ καθένας προσπαθοῦσε νά γνωρίσει τόν ἄλλον. Εἴχαμε ὅλοι ἀλλάξει. Ἐσύ δέν εἶσαι ὁ Γιάννης, θυμᾶμαι τά μάτια σου. Κι' ἐσύ ἡ Μπέττυ, θυμᾶμε τό γέλιο σου. Ἔτσι πιάσαμε τό σκοινί τοῦ χρόνου καί γυρίσαμε πίσω.  Καί  κατάλαβα ὅτι τό μόνο πράγμα πού δέν ἀλλάζει στόν ἄνθρωπο εἶναι τό χρῶμα τῆς λαλιᾶς του.  "Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος", σκέφτηκα.

Κάπου ὑποψιάστηκαν ὅτι ὁ παλιός ἐπαναστάτης εἶχε μιά κάποια σχέση μέ την ἐκκλησία. Δύο ἀπό αὐτούς μέ ρώτησαν. Μέ τήν κανονική ἤ μέ κάποια ἄλλη.
Ὁ Ἀντώνης δέν εἶχε ἔρθει. Τί κάνει αὐτός, ρώτησα τόν Γιάννη πού ἔμαθα ὅτι τόν ἔβλεπε. Δέν ξέρω, ἔχει νά κάνει ἐξετάσεις ἐξήντα χρόνια, μοῦ ἀπάντησε. Τό λεπτό χιοῦμορ εἶναι ἀκόμα ἴδιον του. Δόξα σοι ὁ Θεός. Ζούσαμε, μέ τόν τρόπο του ὁ καθείς. 

Αἰωνία ἡ μνήμη τοῦ ἀγαπητοῦ Γεωργίου.......